Եվ այսպես, էլեկտրաէներգիայի թանկացման մասին որոշումն այլևս իրականություն է և՝ տխուր իրականություն: Տխուր՝ մի քանի առումներով: Էլեկտրաէներգիայի թանկացումը սոցիալական հարված է բնակչությանը, ըստ որում՝ ոչ միայն աղքատ խավերին: Թանկացումը հարված է նաև այն շերտին, որը, ըստ էության, վճարունակ է և թանկացումից չի աղքատանալու, սակայն միևնույն ժամանակ իր վրա զգալու է թանկացման վատ հետևանքները, քանի որ թանկացումն, ըստ էության, շղթայական ռեակցիա է ունենալու ողջ տնտեսության համար: Տնտեսությանը հասցվող հարվածը տխուր իրականության մյուս երեսն է: Ըստ որում՝ տնտեսությանը հասցվում է կրկնակի հարված:
Էլեկտրաէներգիայի թանկացման համար մարդիկ, այդ թվում և՝ վճարունակ, միջին խավի ներկայացուցիչները, վճարելու են ավելի շատ: Մինչդեռ այդ գումարը կարող էր գնալ սպառման այլ ոլորտներ և ըստ էության՝ դառնար տնտեսության զարգացման խթան, քանի որ սպառումը նպաստում է տնտեսության զարգացմանը: Դրան կարող էր նաև էլեկտրաէներգիայի սպառումը նպաստել, սակայն այստեղ ոչ թե սպառման ծավալների աճի, այլ ուղղակի գնաճի մասին է խոսքը: Այն էլ՝ գնաճի, որը գնալու է, այսպես ասած, գողությունը փակելու:
Այսինքն՝ ոչ թե գեներացվելու է տնտեսական արժեքով, այլ գողություն է ծածկելու: Այլ կերպ ասած՝ ըստ էության, ստացվում է, որ ՀԷՑ-ում, մեղմ ասած, գողության, կողոպուտի ու մսխման համար Հայաստանի տնտեսությունից են գումարներ վերցվելու: Գումարներ, որոնց կարիքը Հայաստանի տնտեսությունն այսօր օդ ու ջրի նման է զգում: Եվ ներդրումներ ապահովելու փոխարեն, Հայաստանի տնտեսությունից, փաստորեն, հարյուրավոր միլիոն դոլարներ են քաշվելու ինչ-որ մեկի կամ ոմանց մսխածը լրացնելու համար:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
