«Ես քաղաքի տղա եմ», – սովորաբար ասում են մարդիկ, որոնց այլ կերպ, քան «գեղցի» չես կարող անվանել: Քեզ հպարտ զգալ միայն այն ապատճառով, որ դու քաղաքում ես ծնվել կամ՝ որ քաղաքում ես ապրում, նշանակում է շատ հեռու լինել քաղաքային մշակույթից, որը ենթադրում է մի կողմից մտքի ազատություն, մյուս կողմից՝ վարքի զսպվածություն եւ համեստություն:
Վերջերս մի խումբ երիտասարդներ ինչ-որ «քֆուրներ» են տեսագրում ու «քցում» youtube, իսկ որոշ մեկնաբաններ դա համարում են «իսկական երեւանցու» վարք: Վստահ չեմ, որ այդպես է: Իսկական երեւանցին (կամ գյումրեցին, գորիսեցին, շուշեցին), կարծում եմ, պետք է ունենա դաստիարակության եւ կրթության որոշակի ցենզ. հայհոյանքը «քաղաքի տղայի» դերում ինքնահաստատվելու լավագույն ճանապարհը չի:
Ես շատ քիչ մարդ գիտեմ, ում ապուպապերը ապրել են Երեւանում: Ես էլ եմ մեծամասնության մեջ, իմ ծնողները, էլ չասած՝ պապերը, Հայաստանի մայրաքաղաքում չեն ծնվել: Եվ դա ոչ բարդութավորվելու, ոչ էլ հպարտանալու առիթ է: «Ով ասես՝ չի եկել-լցվել Երեւան»՝ այդ քաղքենիական խոսակցությունները ես լսում եմ իմ ողջ գիտակից կյանքի ընթացքում՝ 1970-ականներից սկսած: Բայց մեծ քաղաքի «իմաստը» հենց դա է, որ մարդիկ այստեղ գալիս «լցվում են»՝ իրենց ուրույն պատկերացումներով, եւ այդ ամենը ձուլվում է «քաղաքի մշակույթ» յուրահատուկ հասկացության մեջ:
Լսում եմ հորս պատմածները Թբիլիսիի մասին (որտեղ նա ապրել է մինչեւ 1945 թվականը). նա պատանեկության տարիներին իր քաղաքում շփվել է ոչ միայն կովկասյան ազգերի, այլեւ հույների, հրեաների, նույնիսկ՝ լեհերի, շվեդների, շոտլանդացիների հետ: Մտածում եմ՝ արդյոք մենք շատ չե՞նք «դախացել» մեր ազգային շրջանակների մեջ: Արդյոք «քաղաքային մշակույթ» հասկացության մեջ չի՞ մտնում նաեւ տարբեր ազգերի մշակույթի միաձուլումը:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Շատ հետաքրքիր հոդված է պարոն Աբրահամյան: Կիսում եմ Ձեր տեսակետները:
Դախանալու պահը ինչպես պապս կասեր լազաթ տվեց:
Հարգելի Պրն Աբրահամյան,
Մշակույթը լինում է ՄԻՄԻԱՅՆ քաղաքի, Գյուղինը լավաշն ու պանիրն են և դա վատ չէ․․․
Ասել քաղաքի մշակույթ, նույնն է՝ թե ջրիկ ջուր։
Մշակույթը քաղաքակրթության տարրերից մեկն է, լավ է չօգտագործվեց քաղաքի քաղաքակրթություն․․․․․
Ափսոս որ մեր բոլորի կողմից սիրելի քաղաքում այլևս քաղաքակրթություն չի մնացել, և անհնար է դառել նույնիսկ բացատրել իրականությունը գյուղերից ժամանած քյոխվաներին, ում կարծիքով եթե իրենց գրանցումը անձնագրում փոխվի ուրեմն իրենք էլ քաղաքակիրթ կդառնան։ սա ժամանակավոր երևույթ է, Հայ Ժողովուրդը ավելի ուժեղ ցնցումներից է կարողացել դուրս գալ․․․
Վերջում հայտնի պատմությունը՝ մի փոքր ձևափոխված՝
-Երևանցի լինելու համար երեք հատ համալսարան է պետք ավարտել։
-Բայց ես երեք համալսարանների դիպլոմ ունեմ։
-Դուք չհասկացաք՝ երեք այսինք Ձեր պապը, Ձեր հայրը և դուք պետք է համալսարանական կրթություն ունենայիք