Բոլոր երկրներում պետական մարմիններն ու առանձին գործիչները ունեն հակասություններ, որոնք պայմանավորված են թե օբյեկտիվ եւ թե սուբյեկտիվ, նաեւ անձնական պատճառներով: Հիշենք թեկուզ մեր մանկության ամենասիրված գրքերից մեկը, որտեղ պայքարում են թագավորի հրացանակիրները եւ կարդինալ Ռիշելյեի գվարդիականները: Ի դեպ, իրական պատմության մեջ կարդինալի դիրքորոշումը, կարծես թե, ավելի «պետականամետ» էր, սակայն Դյուման, 19-րդ դարի ռոմանտիկ հովերով տարված, դեպքերը այլ կերպ ներկայացրեց:
90-ականներին էլ անկախ Հայաստանի բարձրագույն իշխանության մեջ կային նման «խարդավանքներ»: Նախագահի անվտանգության հարցերով գլխավոր խորհրդական Աշոտ Մանուչարյանն ակնհայտ հակասություններ ուներ ներքին գործերի նախարար Վանո Սիրադեղյանի հետ, որը Մանուչարյանի հրաժարականից հետո վերածվել էր բացահայտ թշնամանքի: Նույն նախարարը խնդիրներ ուներ ԱԱՊՎ (այդպես էր կոչվում ԱԱԾ-ն) պետ Դավիթ Շահնազարյանի հետ: Վարչապետ Հրանտ Բագրատյանի թիմի եւ «ուժայինների» (նույն Վանոյի եւ Վազգեն Սարգսյանի) միջեւ հարաբերությունները դարձյալ խիստ լարված էին: Եվ այլն: Հիմա մեկ-մեկ չվերլուծենք, թե ով էր ճիշտ, ով սխալ եւ ով ինչում էր մեղավոր: Պարզապես հիշեցնում եմ փաստերը:
Ակնհայտ է նաեւ, որ այդ՝ «գորգի տակ» իրականացվող կռիվների ելքը որոշվում է նրանով, թե որքանով է ազդեցիկ այս կամ այն ֆիգուրը: Ուժեղ վարչապետ Ռոբերտ Քոչարյանը, որը հակասություններ ուներ ՀՀՇ-ի հետ, կարողացավ պալատական հեղաշրջում իրականացնել եւ դառնալ նախագահ: Թույլ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանն ընկավ «ՀՀԿ-ԲՀԿ» միասնական օլիգարխիայի եւ նրան ձայնակցող ընդդիմության հարվածների տակ: (Դարձյալ վերապահում անեմ՝ դա չի նշանակում, որ վարչապետի պաշտոնում նրա գործունեությունը հաջող էր):
Արդեն ասացի, որ հակասությունները կարող են նաեւ օբյեկտիվ լինել՝ պայմանավորված պետական գերատեսչությունների գործառույթներով: Որոշ դեպքերում «շահերի բախումը» կարող է անգամ օգտակար լինել՝ իրար վերահսկելու, փոխլրացնելու, երկրի առաջին դեմքին երկու տարբեր աղբյուրներից տեղեկատվություն տալու առումով: Հայաստանում դրանք սովորաբար խանգարում են: Նույն Տիգրան Սարգսյանի օրինակով՝ երբ ՀՀԿ-ական պատգամավորները «կադրից դուրս» ասում էին՝ «մենք շահագրգռված ենք, որ Տիկոն (այսինքն՝ իրենց կուսակից վարչապետը) տապալվի», դա դժվար թե նպաստեր երկրի տնտեսական զարգացմանը:
Կարդացեք նաև
Երբ ստեղծվում էր Հայաստանի քննչական կոմիտեն եւ դրա ղեկավար էր նշանակվում մեծ ազդեցություն եւ կապեր ունեցող նախկին գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանը, պարզ էր, որ այդ մարմինը հակասություններ կունենա դատախազության հետ: Հիմա ակնհայտ է դարձել, որ Գյումրիում, Սյունիքում եւ Հայաստանի այլ մարզերում դատախազներն ու քննիչները իրար վրա, այսպես ասած, «տակառ են գլորում»: Թե որքանով է դա նպաստում կամ խանգարում հանցավորության դեմ պայքարին՝ կպարզվի մոտ ապագայում:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
