Ցանկացած պարագայում, այս դժբախտության հետ կապված բազմաթիվ մանրամասներ դեռ անհայտ են ու, թերեւս, հստակ պատասխաններ կլինեն փորձաքննությունից, ինչպես նաեւ իրավապահների քննությունից հետո: Իսկ հարցեր իսկապես կան:
Նախ՝ ի՞նչ կարգի կամ տեսակի վերելակ է մոնտաժված եղել տվյալ առանձնատանը, արդյոք դրա շահագործումը թույլատրվա՞ծ է եղել, արդյոք տվյալ վերելակի շահագործումն ու վիճակը համապատասխան կարգով ստուգվե՞լ են:
Բնականաբար հարցեր կլինեն նաեւ դայակին: Ամեն դեպքում 5 եւ 7 տարեկան երեխաների հետ նա մենակ է եղել: Եվ ո՞վ կարող է ասել, որ կատարված դժբախտությունը ոչ թե վերելակի անսարքության, այլ դայակի անուշադրության կամ անփութության հետեւանք չէ: Կրկնենք. սրանք հարցեր են, որոնք, կարծում ենք, կստանան սպառիչ պատասխաններ՝ անխուսափելիորեն իրականացվելիք քննության արդյունքում:
Եվ չնայած ողբերգությունը կատարվել է սեփական առանձնատանը, տեղի ունեցածը երեկ շատերին ցնցելուց բացի նաեւ մտահոգվելու լրացուցիչ առիթ տվեց: Իսկապես էլ՝ մտահոգվելու լուրջ պատճառներ կան: Այսինքն՝ ի՞նչ «մտահոգվել», եթե ավելի տեղին է անհանգստանալը:
Կարդացեք նաև
Պատճառն ակներեւ է. Հայաստանում, մայրաքաղաքում եւ այլ քաղաքներում շահագործվող հազարավոր վերելակները, մեղմ ասած, հնամաշ են: Դրանց հետ իրենց հնամաշությամբ չեն կարող մրցել անգամ խարխուլ «Գազել» միկրոավտոբուսները, որ հասարակական փոխադրամիջոցի դեր են կատարում:
Կոնկրետ վերելակային տնտեսությունը հիմնովին նոր մոտեցումների կարիք է զգում, եւ՝ արդեն վաղուց: Ամեն մի դժբախտ պատահարից հետո, իհարկե, այս բոլոր խոսակցությունները շրջանառվում են, բայց ընդհանուր իրավիճակը կարծես նկատելի փոփոխության չի ենթարկվում:
Ճիշտ է (եւ դա կհաստատեն բարձրահարկ բազմաբնակարան շենքերի բնակիչները), ամեն ամիս մարդիկ վերելակի ծախսած էլեկտրաէներգիայի վարձավճարից բացի նաեւ սպասարկման համար են որոշակի գումար մուծում:
Ճիշտ է, բազմաթիվ շենքերում կարծես գտել են ինչ-որ մի տարբերակ՝ վերելակների շարունակական վերանորոգման, այս կամ այն մաշված մասը կամ հանգույցը փոխելու համար: Ավելին, օրինակ, անցյալ տարի վերելակների հիմնանորոգման համար Երեւանի քաղաքային բյուջեից մոտ 98 միլիոն դրամ է հատկացվել:
Բայց այդ ամենը մի տեսակ չի փարատում եղած մտահոգությունները:
Այստեղ, կարծում ենք, համալիր ծրագիր է հարկավոր իրականացնել: Ամենից առաջ թերեւս հարկ է «գույքագրել» առկա իրավիճակը, պարզել արդեն իրենց սպառած, կամ տեխնիկապես այդ սպառման սահմանագծին գտնվող վերելակների քանակը, պարզել՝ առհասարակ դրանցից քանիսը դեռ կարելի է շահագործել, եւ որ մասը արդեն վերջնականապես «դուրս գրել»:
Ըստ այդմ, արժե գնալ ոչ թե զուտ շարունակական նորոգումների ու վերանորոգումների ճանապարհով, այլ փորձել թեկուզ փուլ առ փուլ արմատական լուծում տալ խնդրին՝ նոր, ժամանակակից, ավելի անվտանգ վերելակներ մոնտաժելու տարբերակով: Հակառակ պարագայում, ժամանակ առ ժամանակ վերելակների հետ կապված նման դժբախտություններ տեղի են ունենալու:
Ա. ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
