Ի տարբերություն լայնորեն գովազդված, սակայն հույսերը ամբողջությամբ չարդարացրած «Արեւելյան գործընկերության» Վիլնյուսի գագաթնաժողովի, Ռիգայի գագաթնաժողովի նպատակները ավելի համեստ են: Դա վերաբերվում է եւ գործընկերության 6 երկրներին եւ ծրագրի հեղինակներին:
ԱՊՀ երկրների ինստիտուտի տնօրեն Ալեքսանդր Մարկարովը «Materik» կայքում հրապարակած իր հոդվածում անդրադառնալով Ռիգայի գագաթնաժողովից հետո Հայաստան-ԵՄ հարաբերություններին՝ նշել է, որ իրավիճակը որոշակիորեն փոխվել է: Մարկարովը հիշեցնում է, որ երկու կողմն էլ մշտապես խոսել են երկկողմ հարաբերությունների պահպանման կարեւորության մասին, սակայն հարցականի տակ էր դրված նոր համաձայնագրի պատրաստման հնարավորությունը:
Ռիգայի գագաթնաժողովը տվել է այդ հարցի պատասխանը: Հայաստանի պարագայում պատրաստակամություն հնչեց բանակցային գործընթացները շարունակելու մասին: Հեղինակը նշում է, որ ի տարբերություն Ռիգայի, Վիլնյուսի գագաթնաժողովից առաջ պարզ էր, որ Հայաստանի հետ համաձայնեցված Ասոցացման մասին համաձայնագիրը չէր կարող ստորագրվել: Սակայն Վիլնյուսից հետո Հայաստանը պահպանել է ԵՄ-ի հետ համագործակցության ցանկությունը մի շարք ոլորտներում:
Մարկարովի կարծիքով՝ պարզ է, որ նոր համաձայնագրի բանակցային գործընթացում գերակշռելու են քաղաքական հարցերը, իսկ տնտեսական համագործակցությունը հարցականի տակ է: Պարզ է, որ նոր փաստաթուղթը չի կարող կարգավորել համագործակցության մաքսային ոլորտը, քանի որ դա կարգավորվում է ԵՏՄ-ում: Հավանաբար բանակցային գործընթացում կքննարկվի նաեւ վիզայի ազատականացման հարցը:
Կարդացեք նաև
Հայաստանի դիրքորոշումը, որն ուղղված է խորացնելու եւ Եվրոպայի, եւ ԵՏՄ-ի հետ համագործակցությունը, կարող է հնարավոր դարձնել Մոսկվայի եւ Բրյուսելի հարաբերությունների կարգավորումը, իսկ Հայաստանը կարող է այդ գործընթացում յուրօրինակ կամրջի դեր կատարել: Հայաստանի համար կարեւոր է, ոչ թե «կամ-կամ» քաղաքականությունը, այլ՝ «եւ-եւ»-ը:
Պատրաստեց Աշոտ ԻՍՐԱԵԼՅԱՆԸ
