Լիսկայի, նրա որդու «սխրագործությունների» շուրջ դեպքերը, խոսակցությունները գրավել են ոչ միայն ողջ քաղաքական դաշտը, այլեւ հասարակության կեցությունը: Լիսկան, այլ կտրվածքով, դարձել է Հայաստանի Քիմ Քարդաշյանը։ Եվ Հայաստանի իրական տանուտերը նա է, ոչ թե Սերժ Սարգսյանը։
Այս երկրի վերջին օրերը միայն Լիսկայի առանցքի շուրջ են պտտվում։ Եթե Հայաստանի համար ապոկալիպտիկ ավարտի տարբերակներ մեջտեղ բերենք, Լիսկայով առաջին տեղն ենք զբաղեցնելու։ Եվ, առհասարակ, այս կիսակործանված երկրի գլխին իսկական պատուհաս դառած «էակը»՝ իր հանցավոր անցյալով, իր հանցավոր ներկայով, իր հանցավոր զավակով, իր հանցավոր կեցվածքով, արդեն իսկ տնօրինում է, նախախնամում, կարգադրում մեր պետության, մեր գոյության կարգը։
Բայց սրանով Լիսկան եւս հերթական անգամ մի բան է ուրվագծում՝ Հայաստանի Հանրապետության նախագահի տոտալ բացակայությունը։
Եթե Սերժ Սարգսյանի ներկայությունը դրսեւորվում է հարազատ կուսակցության խորհրդի նիստում միայն ծառուկյանների վրա մատ թափ տալով, նրանց փչացնելով, նրանց գործունեությունը երկրի համար վտանգավոր ու դավաճանական համարելով, այն դեպքում, երբ այդ ամենը նաեւ վերաբերում է հենց իրեն, վերաբերում է հենց իր կուսակիցներին, իր լիսկաներին, ուրեմն մեզ համար ամենավատ օրերը դեռ առջեւում են։
Կարդացեք նաև
Լիսկան չորով Սերժ Սարգսյանին ասում է՝ դու չկաս, կաս էնքան, ինչքան ես եմ ուզում, ինչքան ես եմ քեզ սահմանում։
Արամ ՊԱՉՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
