Խոսքը մայրաքաղաքի օդի աղտոտվածության մասին չէ, ոչ էլ ներվային տարբեր հիվանդությունների պատճառ աղմուկի- դրանք էկոլոգիական այն խնդիրներն են, որոնք, թեեւ խիստ անբավարար, այնուամենայնիվ մեր նվիրյալ մի շարք հասարակական կազմակերպությունների եւ անհատների տեւական, բայց անհույս պայքարի առարկան են: Այսօրվա մտորումներիս առանցքը տրանսպորտային միջոցների, ճանապարհների ու երթեւեկության խնդիրն է, որը իսկական չարիք է դարձել մեր քաղաքի համար եւ, անշուշտ, հիմնական պատճառներից մեկն է, կանաչ տարածքների սակավության հետ, էկոլոգիական աղետի, որում ապրում ենք բոլորս, շատ-շատերՙ առանց գիտակցելու:
Ի՞նչ է անում հայ մարդը, հատկապես տղամարդը, առաջին իսկ պատեհության, նույնիսկ ոչ մի պատեհություն չունենալու դեպքումՙ ավտոմեքենա է գնում, այսինքնՙ ավտո, այսինքնՙ «մաշնա»: Որքան մե՜ծ, որքան «պրեստիժնի», այդքան լավ: Ի՞նչ է անում դրանով. աշխատանքի է գնում, ոմանքՙ համալսարան, երեխաներին դպրոց է տանում, կամ էլ դպրոցից տուն բերում, տնից ընդամենը հարյուր-երկու հարյուր մետր հեռու խանութ է գնում, բարեկամների կամ ընկերների է այցելում, կամ էլ դրանով պարզապես «ֆռֆռում» է քաղաքի փողոցներով…
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» թերթի այս շաբաթվա համարում:
