Սուրիահայութեան տագնապը ընդհանրապէս, ու Հալէպի հայութեան ճգնաժամը մասնաւորապէս, համայն հայութեան ուշադրութեան պէտք է արժանանան:
Պէտք է, բայց իրապէս կ՛արժանանա՞ն: Մեր իրականութեան մէջ, դժբախտաբար, որոշ բառեր կորսնցուցած են իրենց իմաստը, կամ աւելի ճիշդ՝ պարպուած են անկէ: Ասիկա այնքան սովորական դարձած երեւոյթ է, որ անոր կրկին անգամ մատնանշումը, աժանագին շահարկում կրնայ նկատուիլ ընթերցողին կողմէ:
Հա, այդպէս է, ինչ ընենք: Տագնապ կամ ճգնաժամ ի՞նչ կը նշանակէ. եկէք վերասահմանեցէք, որպէսզի մեզի յստակ ըլլայ, որ մարդիկ այնտեղ կենացմահու խնդիրներ կը դիմագրաւե՞ն:
Համայնքը իբրեւ կազմակերպուած գոյութիւն վտանգուա՞ծ է: Եթէ այդպէս է, ահազանգ հնչեցնելու կարգ մը պէտք է ստեղծել, որ հաւաստիութեան ու արժանահաւատութեան հիմքերով անվիճելի ըլլայ եւ մարդիկ, միութիւններ, կուսակցութիւններ, եկեղեցի ու պետութիւն իսկական զօրաշարժի կոչերով հանդէս գան:
Կարդացեք նաև
Իսկական զօրաշարժ հասկացողութիւնը, պէտք է գիտնալ, առնուազն մեր համայնքին մէջ նոր իմաստ ունեցաւ, երբ 160,000 համրանքով քալիֆորնիահայութիւնը ընդառաջեց Հայոց Ցեղասպանութեան հարիւրամեակի միացեալ մարմինի Արդարութեան Քայլարշաւին մասնակցելու հրաւէրին:
Հիմա պէտք է կարենալ առնուազն այդ նոյն համրանքին համոզել, որ Սուրիոյ մեր քոյրերն ու եղբայրները այսօր ծանր օրեր կ՛ապրին եւ այս ծանր բառը բաւարար պէտք է ըլլայ մեզ շարժելու՝ առանց զայն աւելի շեշտելու «օրհասական» կամ խուճապի մատնող այլ ածականներով:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
