Այգին ձորում էր՝ բանուկ մայրուղուց մի ոտք հեռու: Եղածը մրգատու ծառեր էին՝ տասնի չափ ծիրանենի, դեղձենի, պառաված ընկուզենին, որ, է՜, երբվանից կանգուն էր, երևի թե այն օրերից, երբ բնակելի թաղամասը գյուղն օղակի մեջ չէր առել, ու քաղաքի հետ կապողն ընդամենը սայլուղի էր, ջրանցքի վրա կախված ճյուղատ փշատենի և խաղողի հինգ-վեց որթ՝ փրչոտ թևքերով ծառաբներն ի վեր, մեկնված դարավանդին: Բարդիներ ևս կային: Ճիշտ է, ստվերում էին այգին, ու մտքով երբեմն անցնում էր կտրել, բայց թե՝ քչից-շատից մեղմում էին աղմուկը, դեմն առնում ծխի-փոշու, թեև, մեկ է, գարունքից սկսած մրուրը նստում էր սաղարթին, խոտերին, մրգին, եթե անձրևն ուշանար: Ջրանցք ասածն էլ ավելի շուտ կոյուղի էր, միջով հոսողը՝ թունաջուր, և խոխոջը նրա խաբուսիկ բան էր: Քանի՜ անգամ մեքենան կանգնեցրած մարդկանց բացատրել էր, ասել՝ ափսոս է, մետաղը կքայքայի, թույնով մի լվա, տես՝ գորտն ինչ է, չի մոտենում, մժղուկը վրա չի տալիս: Եթե այդ կարգով շարունակելու լինենք, պտուղն էլ էն քաղցրությունը, առաջվա անարատ մաքրությունը չուներ, ու ծառաստանը պիտի լքվեր: Սակայն դա լինելու բան չէր. Հարազը սիրում էր իր այգին, նրա ամեն ծառը, թուփը, դարավանդի յուրաքանչյուր քարը՝ դեսից-դենից բերած, բաժակ բացելու համար հողից չարչարանքով, վրան քլունգ, բահի պոչ կոտրելով, լինգ ծռելով հանած: Ո՞նց կլիներ:
Կարևորը բերքը չէր, թեև դա նույնպես կար, կարևորը, էականը կնոջ շշպռոցից փախչելն էր, բնությանը, հողին, բույսին մերձ լինելը: Եթե իմանար ձորն այդքան բանուկ է դառնալու, ավտոներից ծառ ու ծաղիկ ծխախեղդ են լինելու, նախապես ուրիշ տեղ կընտրեր, թաղայինի բերանը բան գցելուց հետո այլ հողակտոր իրենով կաներ ու գուցե թե ավելի քիչ քրտնելով, մեջք ծռելով մեծ արդյունքի հասներ, բայց եղածը եղել էր, էլ չէր ուղղի: Դա էր նրա բաժին ճակատագիրը, ու դրա համար կռվելու էր մինչ վերջ, մինչև իր արևի մարելը, կամ՝ այգու: Հայրենիքն այդպես չէ՞. մեկին խորոտ անտառն ու մարգագետինն են բաժին, մյուսին՝ անապատը, երրորդին՝ սառույցն ու բուքը, սակայն բոլորն էլ նույն սիրով կապված են իրենց ունեցածին, դողում են վրան, դրանով են հարուստ ու պատրաստ են մեռնել, եթե պետք լինի: Երևի ի վերուստ է մարդուն փոխանցվել այդ զգացումը՝ հայրենիքի, ծննդավայրի, սեփական տան ու դաշտի, կալի, պարտեզի, այլապես ամեն մեկը կուզենար սիրուն, հանգիստ տեղ ապրել, ուր ոչ ծառ ջրել կա, ոչ քարի հետ կռիվ տալ, ոչ խորշակ կա, ոչ այտերը կլեպահան անող ցուրտ… Երկրի վրա պետք է, չէ՞, ամեն տեղ մարդ ապրի: Դա սիրո շնորհիվ է, ու Հարազը սերն էդ ձորին էր գցել՝ իր վազ ու պոպոքենուն:
Հինգերորդ տարին էր. տեսավ՝ բերքի շատը երեխաները տանում են, հյուղի պես բան սարքեց: Գիշերները երբեմն այնտեղ էր մնում, մանավանդ ծիրանը հասնելիս, հետո՝ աշունքին: Չմնար, լակոտները ճյուղ չէին թողնի: Ինչու՞ միայն երեխաները, մեծերն էլ՝ թե մոտերքում իր պես այգի ունեցողները, թե կենդանաբանականի բանվորներն ու թե անծանոթներ, որ մեքենայով անցնելիս տեսնում էին՝ մարդ չկա, ջրանցքն իրար կապող ռելսի վրայով մտնում, լցնում էին դույլը, գրպանները: Էլ չէին ասում՝ կարելի է, տեր ունի, չունի…
Հյուղ ասածն սկզբում թիթեղից, հինումին տախտակից էր, այնքան, որ անձրևից պաշտպանվի: Հետո, երբ ծառերը ձգվեցին, գործ գրեթ չմնաց, հիմնավոր պատեր կառուցեց, բայց ցածրիկ, որպեսզի դրսից աչքի չզարնի, թաղապետարանից մեկնումեկը, ոստիկան չտնկվի գլխին: Լանջը քանդեց, որքան հնարավոր է: Քարը թողեց, հողը, կավը հավասար փռեց այգում: Դարձյալ քարեր բերեց՝ չտաշած և մի մեքենա բազալտի խիպար /այդ օրերին խճուղու վտանգավոր հատվածներում հենապատեր էին կառուցում/: Մի տասնոց խոստացավ, ավտոն քշել տվեց իր հողի բերանը: Ցածը՝ մայթին թափեցին, իսկ Հարազը մեկիկ-մեկիկ կրեց վերև: Տանը ցեմենտ ուներ, դույլով, տոպրակի մեջ լցրած բերում էր այգի, շաբաթը կես շարք կամ թե մի լրիվ շարում, թողնում այլ հարմար օրվա: Խիպարը դուրսն էր անում, որպեսզի և գեղեցիկ լինի, և չերևա, թեև ծառերը լավ պահում էին, թաքցնում չկամ աչքից, համազգեստավոր շնագայլերից ու շնաձկներից, որոնք, ի տարբերություն իսկականների, ամեն քայլափոխի են, բոլոր ջրերում են վխտում՝ քաղցրահամ լինի, թե աղի:
Կարդացեք նաև
Ներսը երկու տախտակ էր՝ պատի տակ, վրան բամբակե ներքնակ, բրդյա ծածկոց՝ լավերից, որ վերմակի տաքություն ուներ, սեղանիկ՝ խորշերով, ուր գավաթ, պնակ էր դնում, աղամանը, թեյնիկ, ոտքերի տակ՝ նավթավառը: Մենակ բարձն էր տնից բերել՝ մեծ, բրդից. թե առողջարար էր ու թե թիկն տալը հարմար: Ուրիշ բան չկար: Եթե կամենար էլ, տեղ չէր անի: Հա, անկյունում, երբ լանջը քանդեց, բավական տեղ գնաց, դեմ ընկավ ժայռին: Մեկ ուզեց փակել, հետո մտածեց՝ թող մնա, մրգից, բանից կդնի: Ու տեղավորում էր՝ խնձոր, խաղող՝ հարյուր կիլոյի չափ, դնում էր, մանրից օգտագործում: Դրանի՞ց էր՝ անուշ հոտ կար հյուղակում, որ ցանկալի, ձգող էր դարձնում խուցը, անգամ ձմռանն իր կողմը կանչում Հարազին: Գնում էր, հին նավթավառը մեջտեղ հանում, պատերի, շորերի ջերմանալուց հետո ընկողմանում թախտին ու տալիս-առնում օրվա կատարվածը կամ թե՝ չէր էլ մտածում, երանության մեջ մնում էր, մինչև թեյը եռա: Ձյունը խաղաղիկ թափվում էր, նստում մեղավոր աշխարհին, ավտոների հռնդյունն ուժգնանում էր, գոլորշին բռնում ջրանցքը: Խուցը տաքացած էր լինում, թիկունքի պատը՝ ջերմությունը կորցրած, տաք թեյից թմբիր էր գալիս վրան ու ննջում էր՝ անջրպետված աշխարհից, մարդուց:
Հետաքրքի՞ր… Հետաքրքիրն այն բառը չէ: Բերկրանք էր ամեն բան. ծառերի պտկելը, երկու քոլ կարտոլը քանդելը, խաղողն էտելը, խնձորը զգուշորեն լվանալը, որպեսզի խավը մրուրի հետ չգնա, ու միրգը ձմեռը հանի, գարնանը տարածքը փոցխելը և ցախ, տերև այրելը: Մի խոսքով՝ աշխարհ էր, գուցե թե անձուկ, բայց ցանկալի՝ նրա նման բնավորությունների համար, ովքեր իրենց այդպես էլ չգտնելով մեռնում են՝ չիմանալով ինչու եկան, ինչու գնացին…
Մի ձմեռնամուտի խոնջենքի մեջ պառկել էր, երբ դուռը հրեցին: Կարգ էր. պիտի ծեծեին, ինքն ասեր՝ մտեք, ապա բացեին, գային առաջ: Չէ՝ ոստիկան էր, բնույթին հավատարիմ, հրեց դուռը: Մինչ կելներ, կանգնեց գխավերևը.
-Երանի քեզ…
-Հարցական նայեց.
-Ի՞նչ կա:
-Պալատը կառուցել ես ու՝ հեչ:
Հայացքով տնտղեց ունեցած-չունեցածը: Մեկ անգամ ևս նայեց, տեսավ՝ խոսքն իր հետ կապ չունի, ասաց.
-Չհասկացա:
-Իհարկե:
Մտածեց՝ երևի էն մյուսը փոխվել է, սա եկել, իր բաժինն է ուզում:
-Աբոն տեղյակ է:
-Աբո՞ն ով է:
-Քեզնից առաջ…
-Գիտե՞ս, որ վրադ բողոք կա:
-Կենդանաբանականի՞ց: Քսան տարի նույնն են ասում:
-Տարածքն իրենցն է: Թուղթ-բան ունե՞ս:
-Էն ժամանակ, որ աղբանոց էր, տեղը չէին հիշում: Տեսան՝ մաքրեցի, ծառ դրի, քաղցրացավ:
-Բողոքն ուրիշ տեղից է:
-Էլի լինի: Նստիր, նստիր, տնաշեն,-Հարազը ձեռքը տարավ ջրամանին: -Ուրի՞շ ում հավին եմ քշա ասել:
-Հերիքնազ Մխիթարյան: Լսե՞լ ես:
-Հերիքի հե՞տ ես. կինս է:
-Դիմում գրողը նա է:
-Նա՞: Ու ի՞նչ…
-Գրում է, որ ամիսներով տանը չես գիշերում, որ ճգնավորի կյանքով ես ապրում: Խնդրում է հարազատ ընտանիքի գիրկը վերադարձնելու համար միջոցներ ձեռք առնել:
Հարազը ջուր լցրեց գավաթը:
-Արա՞ղ է,-ոստիկանի դեմքին արհամարհանք գծագրվեց: Կարծես ասելիս լիներ՝ էդ էր մնացել պակաս, քեզ հետ բաժակ խփեի:
-Խմող չեմ:
-Դե ասա՝ ճգնավոր ես, էլի:
-Պարզապես գլուխ չունեմ խմիչքի հետ: Չեմ պահում:
-Նեղացա՞ր: Կնոջդ բառերն են: Նա էլ իրավունք ունի նեղանալու: Վերջին անգամ ե՞րբ ես եղել տանը:
-Չեմ հիշում,-Հարազը թշնամանքով նայեց տեսուչին: -Քեֆն իմը չէ՞:
-Սա կնո՞ջդ ձեռագիրն է,-ոստիկանը թուղթը դրեց սեղանիկին:
Հարազը հարևանցի նայեց. Հերիքնազինն էր:
-Կարգադրություն ունեմ քեզ տանելու:
-Բա սա՞,-Հարազի հայացքն ընդգրկեց ներսի եղած-չեղածը:
-Կկնիքեմ: Նամակում, ի միջի այլոց, գազանանոցի ղեկավարության հասցեին էլ թունդ խոսքեր կան: Նրանք էսօր-էգուց տեղաշարժելու են ցանկապատը, այգին առնելու են իրենց տարածքի մեջ: Համ էլ… մի կենդանի կգտնեն, երևի, կապրի քո փոխարեն. հարմար բույն է:
-Իսկ եթե չենթարկվե՞մ,-Հարազի ձայնում հոգնություն կար:
-Այդ դեպքում հրամայված է հոգեբուժականից մարդ հրավիրել:
-Իսկական գժին թողած…
Ընդհանրապես ես ասում, թե՞… Ու՞մ նկատի ունես:
-Ով գրել է:
-Ո՞վ չորս ամիս ամուսնու երես չտեսնի, չբողոքի,-ոստիկանը ձեռքով դիպավ մոմին: -Սա ՞ ինչի համար է:
-Իրիկունները պետք է գալիս: Ո՞նց կլինի խավարում:
-Ինչքան էլ վառե՜լ ես,-կարգի պահապանի զարմանքն ավելացավ: -Այ մարդ, չլինի՞ իսկապես հավատացյալ ես: Գիշերներն ի՞նչ ես անում: Ինչու՞ ես այստեղ մնում:
-Գողություն է, բան է…
-Հիմա էլ, հո, բերք չկա՞:
-Կարոտում եմ, քաշում է:
-Փոխանակ կնոջդ կարոտես:
-Կնոջիցս շատ չխոսեցի՞ր:
-Նեղացա՞ր,- օրենքի ներկայացուցչի ձայնում մտերմիկ երանգ հայտնվեց:
-Մարդուց են նեղանում, թե չէ ոստիկանից…
-Դե, դե, լեզվի տակ չես մնում,-նա ուր որ է բորբոքվելու էր: -Չերկարացնեմ՝ ինձ ժամանակ են տվել մինչև երկուշաբթի: Պետք է զեկուցագիր գրեմ կատարածի մասին:
-Կասես՝ հրաժարվեց:
-Ախր, մեղք ես:
-Էդ ո՞նց որոշեցիր: Որ չեմ սափրվում, դրա համա՞ր:
-Բան էր, ասացի, հետո ինձնից չնեղանաս,-ոստիկանը, որպեսզի գլուխը բարավորին չառնի, կռանալով դուրս եկավ:
Ու սկսվեց: Հաջորդ օրը տարբեր ժամերի այցի եկան բարեկամները՝ հորեղբոր տղան, քեռին, մորաքույրը՝ որդիների հետ, ապա թաղապետարանից՝ ոստիկանության նույն աշխատակցի ուղեկցությամբ, կենդանաբանական այգու տնօրենը, ով խոստացավ, զանց առնելով կարգը, վճարել ծառերի, տնակի դիմաց:
Հարազը համառում էր. չէին ազդում ոչ հորդորները, ոչ սպառնալիքները: Մերժումը հիմնավորել չէր կարողանում, իր համար ևս պարզ չէր: Գլխավոր պատճառը, թերևս, կինն էր, նրա վերջին քայլը: Զավակ չպարգևեց հերիք չէ, հիմա էլ սպառնում է հոգեբուժականով, ոստիկանություն է դիմել: Թող տանեն, խև է ինքը: Հա, ճգնավոր է, աշխարհաթող, զզվել է, ձանձրացել բոլորից: Շնչահեղձ է լինում կեղծիքի, ստորաքարշ ժպիտների, պագշոտ հայացքների, նենգության, ստի աշխարհում: Վախենում է: Օձ ու կարիճից, վայրենացած շներից, հարևանությամբ, ցանկապատից այն կողմ կեցող գայլ ու գազանից ավելի քիչ է երկյուղում, քան մարդկանցից:
Մի օր էլ «Շտապ օգնության» մեքենան կանգնեց մայրուղու եզրին, ճերմակ խալաթ հագած մարդիկ և մի ոստիկան անվարժ քայլերով անցան ռելսի վրայով, մտան այգի:
…Տաք, ամառային գիշեր էր: Մայրուղու երթևեկը պակասել էր, ու լսելի դարձել ծղրիդների ձայնը, երբ ճռնչոցով ավտո կանգնեց: Հարազը, որ դրսում էր՝ ծիրանի ծառի տակ, ականջ պահեց:
-Գնա, ասում եմ,-զսպված պահանջում էր աղջիկը:
-Դե լավ…
-Չհամարձակվես, էլ վերջ:
– Տես, հետո ուշ կլինի, կփոշմանես,-տղան ինքնավստահ ձայն ուներ:
– Տականք, տականքի մեկը…
Ապա՝ դռան շրխկոց եկավ, հայհոյալից արտահայտություն որսաց ականջը, որից հետո շարժիչը հռնդաց, և մեքենան ղրտոցով պոկվեց տեղից: Կարծեց՝ երկուսն էլ գնացին: Մտավ սենյակ, անկողինը բացելու համար վառեց մոմը, որպեսզի մոծակ չգա, նախապես թանզիֆի կտորը հարմարեցրեց պատուհանի շրջանակի մեխերին, ձգեց: Խավարի մեջ պառկել, քնից առաջ դեպքի շուրջ մտորում էր, ենթադրություններ անում, երբ հեծկլտոց լսեց: Թվաց, խաբկանք է: Ականջն ուղղեց պատուհանի կողմը. այդպես էլ կար: Արագ-արագ հագնվեց, նորից վառեց մոմը, իջավ: Աղջիկը մայթն անցել, հասել էր ջրանցքին: Հարազին տեսնելով՝ բարձրացավ քարից, ուզեց հեռանալ:
-Սպասիր ավտո բռնեմ,-Հարազը մայթից բանուկ մաս իջավ:
Առաջարկվող օգնությունը տրամաբանական թվաց աղջկան: Կանգնեց: Ուշ ժամ էր, և մեքենա չկար: Եղածներն էլ չէին վստահում: Ճիշտը, իհարկե, այն կլիներ, աղջիկը դուրս գար ստվերից, կանգներ Հարազի կողքին: Բայց նա չէր ըմբռնում, թե՞ անհարմար էր զգում, Հարազն էլ ամաչում էր ասի:
Եղավ պահ, մայրուղին ծայրից ծայր դատարկվեց՝ ոչ մի մեքենա, մոտեցող լուսարձակ:
-Կուզե՞ս բարձրանանք տուն, ջուր խմիր, կհանգստանս, մինչև մեքենա գտնեմ:
-Ծխախոտ կլինի՞:
-Վերևում մնաց,-Հարազը մատնացույց արեց խուցը:
Այդքան տարի անցել էր, առաջին անգամ էր ներքևից՝ մայրուղուց մթնով նայում ներսից լուսավորված հյուղակին: Թույլ լույս էր արտածվում պատուհանից, ուրիշ բան չկար, ծառերը պահում էին, թեև լուսնկա էր:
Զգուշորեն անցկացրեց ռելսի վրայով, այդպես ձեռքից բռնած էլ տարավ վերև:
-Մտիր:
Աղջիկը վարանքոտ կանգնեց:
-Մի վախենա, հաշվիր եղբայրդ եմ: Անունդ ի՞նչ է:
-Արմինե:
-Իմը Հարազ է:
-Արա՞զ,-աղջիկը նստեց թախտին:
-Հարազ: Հարազատ բառից է,-հետո փոխեց թեման: -Հրեն ծխախոտը: Ջուր տա՞մ:
-Շնորհակալ եմ,-օրիորդը ծխախոտ վերցրեց:
Հարազը մեկնեց լուցկին: Կարող էր ինքը վառել, այդքան բարեկրթություն ուներ, բայց չվառեց. թող չվախենա, պղտոր բան չմտածի:
-Ես իջնեմ մեքենայի ետևից:
-Մենա՞կ ես ապրում,-Արմինեն ոտքի ելավ:
-Հա, բայց դու անհոգ մնա: Այստեղ ապահով է:
-Շուտ կգաս:
Կլիներ հինգ րոպեի չափ կանգնել էր, երբ մեքենա արգելակեց: Մինչ կմոտենար, մարդը դուրս եկավ:
-Վաղու՞ց ես այստեղ:
-Ի՞նչ կա:
-Աղջիկ չե՞ս տեսել:
Նույն տղան էր: Կլիներ քսանհինգին մոտ՝ անփույթ հագնված:
-Մեկը կար, մեքենա էր կանգնեցնում:
-Չիմացար, ո՞ր կողմը քշել տվեց:
-Ուշադրություն չդարձրի, կարծեմ վերև…
-Եթե Նորքի զանգված ես գալիս, տանեմ:
-Չէ, ինձ քաղաք է պետք,-ստեց Հարազը:
Տղան գնաց: Մի քիչ էլ կանգնեց, բարձրացավ: Արմինեն գլուխը բարձին քնել էր: Սիրունիկ աղջիկ էր՝ թեթև շեկին տվող: Անհարմար դիրքից հանդերձը քշտվել էր, և երևում էին պիրկ ազդրերը: Մազերը հարթ էին, կարճ խուզած: Հարազն զգուշորեն, որպեսզի հյուրը չարթնանա, վրա բերեց ծածկոցը, հանգցրեց մոմը: Անկյունի մեխին երկտակ բաճկոնակն էր: Վերցրեց, դուրս եկավ:
Առավոտյան աղջիկն ուշ արթնացավ: Սկզբում անտրամադիր էր. օրվա դե՞պքն էր մտաբերել, թե՞ տանը չգիշերելու համար ծնողներին պատասխան տալուց էր երկյուղում: Հարազը չհարցրեց: Մի փեշ ծիրան էր քաղել, լվաց, թասով դրեց դրսի իշոտնուկին: Աղջիկը հաց ուտել, թեյել չուզեց: Ծիրան կերավ, շրջեց այգում: Ջերմ օրը, թռչունների դայլայլը, ճռվողյունն իրենցն արին. դեմքը բացվեց, սկսեց հարցեր տալ, ապա, երբ իմացավ որտեղ է, առաջարկեց կենդանաբանական այգի գնալ: Հարազն իր հինումին հագուստը ցույց տվեց:
-Ոչինչ,-Արմինեն քաշեց թևքից:
Այգում երկու ժամի չափ մնացին: Աշխատանքային օր էր, և մարդ համեմատաբար քիչ կար: Շրջեցին, պաղպաղակ կերան: Բաժանվեցին հին ծանոթի պես:
-Էլի կգա՞ս,-հարցրեց Հարազը:
-Անպայման,-աղջիկը թրթռուն ժպտում էր:
-Եկ, մոտիկներիդ էլ բեր:
-Բայց ոչ նրան,-չարաճճի ակնարկեց, հետո լրջացավ: -Առաջին անգամ էի գինի խմում: Ընկերուհուս ծննդյան օրն էր: Վերջում կպավ, թե տուն տանեմ… Մեր ինստիտուտից է՝ բժշկականից, երկու կուրս բարձրում է:
-Քո մասին պատմիր, թե չէ նա…
-Իմ մասին՝ ուրիշ անգամ: Դեհ, գնացի, Հարազ: Լավ անուն է, չեմ մոռանա:
Նա գնաց: Հարազը հետո՝ աննպատակ ներսուդուրս անելիս հասկացավ, որ ինչ-որ բան կյանքում փոխվել է: Առավել ջերմ, անձկալի էին դարձել այգին, կացարանը: Անկողնուց կենարար բույր էր գալիս: Որպեսզի հաճույքը երկարի, ձգում էր ծիրանի կեսի ուտելը, որ Արմինեն էր թողել: Աղջիկը նոր իմաստ էր հաղորդել կյանքին, գալիքն օրերի միապաղաղ հերթագայություն չէր թվում այլևս, սոսկ ծառ ու պտղի, բողբոջի ու ընձյուղի տեսքից ապրած, խոտին շփվելուց ծնվող գոհություն: Հրապուրվա՞ծ: Գուցե: Հիսուն տարեկան էր, մտքով, մարմնով՝ առողջ, իսկական սեր, հրայրքոտ կնոջ մարմնի վայելք չտեսած, պարզ հայացքի, սովորական, մարդեղեն ժպիտի, գգվանքի, քնքշանքի կարոտ…
Ջանում էր հիշողությունից վանել օրիորդին, չմտածել նրա մասին, սակայն զանազան տարբերակներով հորինովի սյուժեները շարունակաբար այցի էին գալիս, պարապ ուղեղը հավելումներ, փոփոխություններ էր կատարում: Առանցքը, հարկավ, Արմինեն էր. ինքը հիվանդանում էր, ջերմության մեջ տապակվում, իսկ Արմինեն պատահաբար, կամ թե ներքին ձայնին ունկնդիր այգի գալով մնում էր, ստանձնում Հարազի խնամքը, որը հետո փոխարկվում էր սիրո զեղումների, ցույցի, գգվանքի…
Աղջիկը, սակայն, այդպես էլ չեկավ: Ամիսները, տարիները գլորվեցին, խունացավ հիշողությունը, պատկերն աղոտվեց…
Առջևից գլուխկախ իջնում էր Հարազը: Նրան հետևում էին երկու խալաթավոր տղամարդիկ, բժշկուհին, որ հիմա երկար ծամեր ուներ, ցրիվ հայացք: Ոստիկանության աշխատակիցը դուռն էր կողպելուց հետո կնքում: Քամի կար, ծառերը խշշում էին, ջրանցքի ջուրը, չգիտես ինչու, ժահրագույն էր:
Արամ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
«Խարիսխ» ժողովածուի «Խլրտուն հող» շարքից
