Հանրապետության հրապարակում քիչ առաջ սկսվեց ավանդական ջահերով երթը: Հրապարակում հավաքված երիտասարդները բացի ջահերից իրենց ձեռքերում ունեին ՀՀ-ի ու ԼՂՀ-ի, ինչպես նաեւ` Հայ Հեղափոխական Դաշնակցության դրոշները:
Մինչ երթի սկսելը մասնակիցները, «հաղթանակ» վանկարկելով եւ ծափահարություններով, վառեցին Թուրքիայի դրոշը:
Կարդացեք նաև
Մասնակիցները իրենց երթը սկսել են Ամիրյան փողոցից, այնուհետեւ նրանք Մաշտոցի պողոտայով գնալու են Ֆրանսիայի հրապարակ, որտեղից էլ Բաղրամյան պողոտայով շարժվելու են դեպի Բարեկամության հրապարակ:
Այնտեղից էլ Կիեւյան փողոցով եւ Կիեւյան կամրջով գնալու են դեպի Կարեն Դեմիրճյանի անվան Մարզահամերգային համալիր եւ երթը ավարտելու են Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրում:
Մանրամասները՝ տեսանյութում.
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
2004 Ապրիլ 23-ին առաջին կուրսի ուսանող՝ հետաքրքրութիւնից դրուած գնացի օպերայի հրապարակ այդ երթին մասնակցելու: Մէկ էլ ի՞նչ. ջունգլիական բարքերով համեմուած, աղմուկ-աղաղակով Թուրքիոյ դրօշն այրեցին, կարծեմ նոյնիսկ կօշիկները սրբեցին ու «ազգիս սերուցքը» «կամ մահ կամ ազատութիւնը» շուրթերին երթը սկսեց:
Դա եղաւ իմ առաջին ու վերջին մասնակցութիւնը ջահերով երթին:
Աշխարհում 5-6 տեղ են երեւի դրօշ այրում՝ Պակիստան, Պաղեստին, Սուդան, Եմեն, Ադրբեջան … եւ իհարկէ Հայաստան #kam_mah_kam_azatutyun 🙂
Կտորն այրելով՝ կարծում են, թէ հերոսութիւն արեցին: Դա խղճահարութեան աստիճանի պարզունակ է:
Ի տարբերութիւն նրանց, ես Թուրքիոյ դրօշը կը պահէի, որ մեր եռագոյնի կողքը դնէի ու համեմատելու բան ունենայի: «Միայնակ մնացած» եռագոյնի մասին չես կարող դատել, որովհետեւ համեմատելու բան չունես:
Մօտաւորապէս հին կատակի նմանութեամբ՝ «Խմենք թոյլերի կենացը. նրանք, որ չլինէին, մենք ուժեղ չէինք համարուի»:
Պիտի համեմատես: «Ամէն բան յարաբերական է»,- կ’ասէր Այնշտայնը: Սա է ասածիս փիլիսոփայութիւնը,,
Որքան հասկանում եմ Դաշնակցությունն է համակարգում այս ամենամյա երթը: Նախ ջահերով երթը քաղաքակիրթ աշխարհում նույնացվում է նացիստական քայլերթերի հետ, նմանապես և սվաստիկան, թեև վերջինս հազարամյակների պատմություն ունի: Ժամանակ է պետք, մինչև մարդկությունը կմոռանա նացիստների հետ նույնականացվող այդ երևույթների մասին:
ՊԵՏՔ Է դիմել Դաշնակցությանը, որ դադարեցնի ջահերով երթը, ասենք դրանք փոխարինելով լապտերներով կամ այլ կարգի խաղաղասիրական բնույթի խորհրդանիշներով: Միանգամայն համաձայն եմ Արթուր Ղազարյանի հետ: Ամոթ է, անհարիր է դրոշի այրումը:Այս կարգի երևույթները չսանձահարելու հետևանքով՝ դրա համակարգող Դաշնակցությունը վերածվում է ծայրահեղ նացիոնալիստական մի ինչ որ լուսանցքային կուսակցության:
Կուսակցությունը պիտի գտնի 21-րդ դարին համապատասխան գործելաոճ, ոչ թե այրի դրոշներ ու երգի վրեժի երգեր, որը երգում էին պետականությունից զուրկ մեր պապեր: Մենք բանակ ունենք ու պետություն: