Ազգային Միացյալ Կուսակցության անդամ, քաղբանտարկյալ Ռազմիկ Մարկոսյանը Aravot.am-ին ասաց. «Մեր՝ հայերիս ազգային-քաղաքական շահերը չէին համընկնում քաղաքական այն տերության շահերի հետ, որի կազմում էինք հայտնվել»
Զրուցակիցս ասաց, թե Ազգային Միացյալ Կուսակցությունն իր անդամների համահավաք կամքով ու համաձայնությամբ, հիմնադրվել է խորհրդանշական ապրիլի 24-ին. «Մեր քաղաքական պայքարի հիմքում հայ ժողովրդի դատն էր, ցեղասպանության հետևանքների վերացումը: Որպես մեր ազգային պահանջատիրությանն ու օրինական իրավունքների ձեռքբերմանը հասնելու միակ ճանապարհ՝ մենք տեսնում էինք ազգային ինքնորոշումը, պետական անկախությունը: Մեր՝ հայերիս ազգային-քաղաքական շահերը չէին համընկնում քաղաքական այն տերության շահերի հետ, որի կազմում էինք հայտնվել: Թող որ մեր՝ տակավին երիտասարդ անկախականներիս երազած ու պատկերացրած անկախ Հայաստանը այսօրվա աշխարհաքաղաքական տագնապեցնող համանվագի մեջ միամիտ թվա, բայց այնուամենայնիվ մենք այսօր ունենք որոշակի հնարավորություններ: Դրանք, փառք Աստծո, աստիճանաբար սովորական են դառնում մեզ համար, և միայն այդ դեպքում է հնարավոր առաջ գնալ»:
Ռ.Մարկոսյանը նշում է , թե ինչպես իր քաղաքական հայացքներիս համար ազատությունից զրկված տարիներին տեսել է, թե ինչպես են իր ճակատագրին արժանացած խորհրդային տարբեր հանրապետությունների ներկայացուցիչներ ինձ հետ միասին տուրք մատուցել, աղոթել, հացադուլ կազմակերպել ապրիլի 24-ին՝ ի սատարում իրեն և ի խոնարհում կորուսյալ հայրենակիցների հիշատակի:
«Ես այդ ամենը տեսել եմ: Բայց չէ՞ որ քաղաքական ճամբարն ու աքսորավայրը ինչ-որ իմաստով ռեժիմից դուրս գոտիներ էին: Այսօր, երբ քայլ առ քայլ աշխարհը մոտենում է մեր դատի ճանաչմանը, ես ակամա հիշում եմ իմ ապրիլի 24-ները՝ իմ կաթոլիկ, թե ուղղափառ, ուկրաինացի, ռուս, հրեա, լիտվացի ընկերների հետ»,-ասաց նա:
Կարդացեք նաև
Զրուցակիցս անդրադարձավ Հայաստանի այսօրվա խնդիրներից ամենացավալիին ՝ արտագաղթին: «Սոցիալակա՞ն են հայրենալքության պատճառները, բարոյակա՞ն, թե քաղաքական, դրա հետևանքները նախ և առաջ քաղաքական են: Հայերը, ի տարբերություն շատ ժողովուրդների, գենետիկորեն կրում են սեփական հայրենիքում վերահաս վտանգի վախը, ու այդ է պատճառը, որ իր տունն ու երկիրը սիրող, իր բնույթով նստակյաց, ստեղծարար մեր ժողովուրդը զանգվածաբար բռնում է օտարության ճանապարհը՝ մեծացնելով Հայոց սփյուռքը, որը մեր հին ու նոր ցավերի խորհրդանիշն է»,-նշում է նախկին խորհրդային տարիների քաղբանտարկյալը:
Իսկ ինչպես վարվել, ինչպես կանխել արտագաղթը, հարցին էլ՝ Ռ.Մարկոսյանն ասաց.«Այսօր, ի հակադրություն արտագաղթը ծնող պատճառների, մենք որպես ուղղորդիչ ուժ պիտի ընդունենք այն համահայկական զարթոնքը, որը սկիզբ է առել ու օրըստօրե քաղաքակիրթ հուն է մտնում»:
Ռուզան ՄԻՆԱՍՅԱՆ
