Այսօր լրագրողներս մի ասուլիսի մասնակցեցինք Մատենադարանում, որտեղ ներկայացուցչական կազմը մանրամասներ էր հաղորդում Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի շրջանակներում անցկացվող ու անցկացվելիք միջոցառումների մասին: Ասուլիսին մասնակցում էին բոլոր այն մարդիկ, որոնք անմիջական կապ ունեին հիշատակման միջոցառումների հետ՝ սկսած Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված միջոցառումները համակարգողից, վերջացրած ուժային, հոգեւոր եւ մշակութային կառույցների ներկայացուցիչներով:
Ասուլիսի ժամանակ շեշտվեց, թե որքա՜ն կարեւոր է լրատվամիջոցների դերը, հետաքրքրությունը այդ նման միջոցառումների հանդեպ: Սակայն, երբ ասուլիսն ավարտվեց, ու պարոնայք հոգեւոր եւ քաղաքացիական այրերը հեռացան, լրագրողների դերի մասին կարեւորությունն էլ մոռացվեց. լրագրողներին ուղղակի դուրս հրավիրեցին Մատենադարանի նոր մասնաշենքի դահլիճից՝ պատճառաբանելով, թե տեղ ունեն գնալու: Լրագրողները խնդրեցին մի 15-20 րոպե ժամանակ տալ, մինչեւ նյութերը կուղարկեն: Սակայն չանցած 5 րոպե դահլիճի լույսերն անջատեցին, ու ստիպված դուրս եկանք՝ նեթբուքերը գրկած:
Մի՞թե լրագրողները դեկոր են այս կամ այն միջոցառման համար, թե՞ ֆոն, որ տեսախցիկները ցույց տան, թե ինչ մեծաթիվ են նրանք այս կամ այն արարողության կամ ասուլիսի ժամանակ: Տարրական հարգանքը եւ աշխատանքային պայմանների ապահովումը հաստատ չէր խանգարի:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
