Չափավոր հումորն ու սրամտությունը, տեղին կատակները մարդուն էլ ավելի գրավչություն են հաղորդում, բայց կատակներ կարելի է անել միայն այն դեպքում, եթե դրանք ծիծաղաշարժ, զվարճալի սրամտություններ են եւ ներկաներից ոչ մեկին չեն վիրավորում։ Անեկդոտներ պատմելիս պետք է հաշվի առնել միջավայրը, պահպանել չափի զգացումը։ Նրբանկատ պետք է լինել եւ եթե միջավայրում կան կանայք եւ երեխաներ, ապա նրանց ներկայությամբ անպատշաճ անեկդոտները չի կարելի պատմել` նրանց չդնելով անհարմար վիճակի մեջ։ Անքաղաքավարի է նաեւ ուրիշի ազգանվան, կազմվածքի, ճաղատության, հասակի, ազգության, բնակության վայրի, մազերի գույնի, կրթության, լուրջ ավտովթարի առթիվ կատակներ անելը։
Քաղաքավարությունը պահանջում է անեկդոտներին եւ կատակներին արձագանքել ժպիտով կամ անկեղծ, լիաթոք ծիծաղով։ Չափից ավելի բարձր ձայնով քրքջալը, ձեռքերով ու ոտքերով ոգեւորված շարժումներ եւ ավելորդ արտահայտություններ անելը տգեղ է։
Պատրաստեց ԱՆՈՒՇ ՄԱԹԵՎՈՍՅԱՆԸ
Կարդացեք նաև
«Առավոտ» օրաթերթ
18.03.2015
