Աշխարհին կապող իմ պատուհանից,
Աչքիս զարնում են բազում պատկերներ,
Որբացած այրեր, ամուրի մայրեր…
Բոլորը խեղված կյանքի հարվածից:
Կարդացեք նաև
Նրանց դեմքերին ծով տառապանք կա,
Էլ չեն սլանում առյուծ ձիերով,
Կյանքը լցվել է բազում հոգսերով,
Ձիերն ընկել են, էլ ապրուստ չկա:
Լիքը տառապանք, իմաստազուրկ կյանք,
Մահազդու դեմքեր, լլկած հոգիներ,
Քայլող կմախքներ, անմիտ հայացքներ,
Փառք, շունչը դեռ կա, բայց շուրջն է անարգ:
Անմիտ ու սին են մարդկանց քայլերը,
Գնում են նրանք՝ ուր տանի քամին,
Լրիվ ունայն են նրանց մտքերը,
Վաղուց են տվել հրաժեշտ կյանքին:
Չարքերն աննկատ վխտում են շուրջը,
Եվ ապականում մարդկանց մտքերը,
Իսպառ մարել է հավատի շունչը,
Լոկ թափ են առնում անմիտ կրքերը:
Մեռնող հայացքներ, ոգու առատ սով,
Եվ սարսուռ ժայթքող արյունոտ աչքեր,
Տագնապի տարափ և ոչ մի կորով,
Օտար ափերից կանչող սին հույսեր:
Նրանք կռվի են ելել կյանքի դեմ,
Սպասման հույսը սմքել է վաղուց,
Իսկ արժեքները դարձել են անդեմ,
Բյուր երազները փլվում են քամուց…
Անանիա ՄԱՂԱՔՅԱՆ
