Եվրախորհրդարանն ապրիլի 15-ին բանաձև է ընդունել Հայոց ցեղասպանության ճանաչման կապակցությամբ` կոչ անելով Թուրքիային ճանաչել Ցեղասպանությունը: Եվրախորհրդարանի ընդունած բանաձևը չարժե գերագնահատել և միաժամանակ պետք չէ, իհարկե, թերագնահատել: Սա իսկապես նշանակալից իրադարձություն է, քանի որ Եվրախորհրդարանի դիրքորոշումը, ըստ էության, նշանակում է Եվրամիության դիրքորոշում, որը միավորում է 28 երկրի:
Մյուս կողմից, սակայն, մեծ հաշվով ինչ է Եվրամիությունը որպես քաղաքական միավոր, և մասնավորապես ինչպիսին է նրա դերը Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման խնդրում, եթե, օրինակ, Եվրամիության ներկայիս անխոս առաջատար, եվրոպական քաղաքականության լոկոմոտիվ հանդիսացող Գերմանիան չի ճանաչում Հայոց ցեղասպանությունն ու հեռու է մնում այդ խնդիրներից:
Եվրոպական քաղաքականությունն այս առումով ենթակա է ԵՄ անդամների առանձին մոտեցումներին և անհատական քաղաքականությանը, ու այդ տեսանկյունից, օրինակ, միայն Գերմանիայում կամ Մեծ Բրիտանիայում ճանաչումը կարող էր շատ ավելի բան նշանակել, քան ճանաչումը ընդհանուր եվրոպական մակարդակում: Այս տեսանկյունից, տեղի ունեցածն, իհարկե, ավելի դեկլարատիվ բնույթի է և իր քաղաքական նշանակությամբ զիջում է նույնիսկ Վատիկանում տեղի ունեցած պատարագի նշանակությանը:
Կարդացեք նաև
Մուսա Միքայելյան
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
