Փաստաբան Լուսինե Սահակյանն ասաց, որ Հայաստանում մեկուսարանները գերծանրաբեռնված են, ինչը պայմանավորված է նրանով, որ գրեթե բոլոր դեպքերում անձանց նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվում կալանավորումը՝ չնայած այն պետք է լիներ բացառիկ խափանման միջոց, եւ համաներման արդյունքում հնարավոր է լինում լիցքաթափել մեկուսարանները. «Ուստիև նկատի ունենալով նաև այդ հարցը, գտնում եմ, որ այս պահի դրությամբ համաներման կիրառումն անհրաժեշտություն է՝ չնայած ընդհանրապես գտնում եմ, որ համաներման կիրառումը կարծես թե այսքան արագ-արագ չպիտի լիներ։ Սակայն Հայաստանի նման երկրում, որտեղ դատարաններն արդարադատություն չեն իրականացնում, և անձանց նկատմամբ կալանքը համատարած ընտրվում է որպես խափանման միջոց, դատական ակտերն անձանց նկատմամբ շատ երկար տարիներով ազատազրկում են նախատեսում, յուրաքանչյուր 2 տարին մեկ անգամ համաներման կիրառումը գրեթե անհրաժեշտություն է դարձել»։
Մեր հարցին՝ արդյոք նախորդ տարիներին հայտարարված համաներումների տեքստերում նկատե՞լ է թերություններ, որոնք անհրաժեշտ է շտկել, Լուսինե Սահակյանը պատասխանեց. «Յուրաքանչյուր տարվա համաներման ակտում մենք նկատում ենք պարտադիր հոդվածներ, որոնցով հստակ երևում է, որ կոնկրետ անձանց նկատմամբ համաներում չտարածելու համար հոդվածները հանվում են համաներման ցուցակներից կամ հակառակը, հոդվածներ, որոնք չպիտի լինեին համաներման ակտում, ներառվում են համաներման ակտում, որպեսզի կոնկրետ անձանց նկատմամբ կիրառելի լինեն։ Համաներումն այնպիսի ակտ է, որ հնարավոր չէ ասել, թե ինչու պետք է անպայման այս հոդվածի վրա տարածվի, այն հոդվածի վրա չտարածվի։ Սակայն համաներման ակտը պետք է տրամաբանություն ունենա, թե հատկապես ինչու չի կիրառվում որոշակի հոդվածների նկատմամբ։ Հուսանք՝ այս անգամվա համաներման ակտն այդպիսի հատուկ նորմեր չի պարունակի իր մեջ»։
Օֆելյա ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
