Կյանքը՝ խաղադաշտ, կյանքը արհավիրք…
Եվ խաղադաշտում անզիջում պայքար,
Շուրջը իշխում է և սպանդ, և կիրք,
Վրեժի կանչը չի առնում դադար:
Կարդացեք նաև
Ոմանք հարբել են նյութի մոլուցքից,
Ոտնատակ արել բյուր արժեքները,
Նրանք բոլորին նայում են վերից,
Մարդկանց լքել են սթափ մտքերը:
Օրենքը մերկ է, ուժն է թագավոր,
Ողջը զավթել են արտոնյալ մարդիկ,
Նրանք ուժեղ են ու ամենազոր,
Եվ դիրիժոր են, և հաղթած մարտիկ:
Նրանք են տերը մեր այս սուրբ երկրի,
Եվ որոշողը բոլոր հարցերի,
Կանոնը մեկն է. իրենք են հուշում,
Թե երբ մայր մտնի արևն իր մուտքում:
Ինչ քամիներ են պտտվում օդում,
Որ մարդկանց կյանքը դարձել է դժոխք,
Ցավ…, սով,… փոթորիկ… ոչ ոք չի զգում,
Մարդը դարձել է անհոգի կմախք:
Ագահությունը սև դևի նման,
Ոմանց դարձրել է կույր ու անհոգի,
Ամայացրել է և միտք, և ոգի,
Արդ, ուղղորդում է նրանց սատանան:
Ամայացվել է դաշտն արժեքների,
Իսպառ չեն գործում օրենք և կանոն,
Ի±նչ է լինելու վիճակը երկրի,
Եթե չսթափվենք ու գործենք զգոն:
Շուրջը քաոս է, արժեքներ չկան,
Լրիվ դժոխք է այսօր մեր կյանքը,
Անգամ չի զսպում դիերի հոսքը,
Կիրքը դարձել է իշխող ուրվական:
Տեր իմ, խոնարհ է այս ժողովուրդը,
Արդ, որբացել է, չունի պահապան,
Հույսը չվել է թռչունների հետ,
Նրան հսկում է չարն ու սատանան:
Մեր արժեքների հսկա բանակը,
Դարձել է թիրախ խուժանի զենքին,
Արժեզրկվում է եղած որակը,
Իսկ, ի±նչ ենք թողնում մենք հայրենիքին:
Արժեքների սով, ավերված երկիր,
Մի բուռ ժողովուրդ…, փոքրիկ մի տարածք,
Մի քանի իշխան ու բազում ջրկիր,
Բոլորի դեմքին լոկ խամրած հայացք:
Այսօր չի գործում և ոչ մի կանոն,
Վերջին շնչում են և հույս, և հավատ,
Մարդկանց քայլերը՝ լոկ պարականոն,
Արժեքները մեզ լքում են հավետ:
Դժոխք է սուրում երկնակամարում,
Եվ անհուսության սերմեր շաղ տալիս,
Բյուրավոր մարդկանց ծով վիշտ պարգևում,
Անզորությունից մայրերն են լալիս:
Դարձյալ թույներ են բազմանում օդում,
Եվ փոշիացած նստում մեր հոգում,
Եղած դաշտերը լափում, ավերում,
Գալիք հույսերը վերջնական թաղում:
Այս ու±ր ենք տանում մեր սուրբ երկիրը,
Դեպի կործանում, թե± բարգավաճում,
Թե±, այն թողնում ենք բախտի սլաքին,
Որ մեզ ափ հանի մի անմարդ կղզում:
Մարդիկ ոտքի տակ չունեն հենարան,
Խզվել է արդեն կապը կյանքի հետ,
Շատերը նույնիսկ չունեն կացարան,
Նրանց թույլ քամին կտանի անհետ:
Կյանքի հետ կապող արժեքներ չկան,
Ողջը այրել են, մոխրացրել անհետ,
Կարծես երկրի տակ դրված է ական,
Որի պայթյունից կկորչենք հավետ:
Խառնարանի է վերածվել կյանքը,
Եվ ամեն մեկը մի երգ է երգում,
Մարդիկ կորցրել են մեծ հավատամքը,
Երկիրն է գնում դեպի կործանում:
Կարծես կողպված է հույսը փրկության,
Մեզ ցույց են տալիս դուռն ստրկության,
Դարձյալ զարկում են սրտին հայության,
Եվ թողնում ճամփան հուսահատության:
Ի±նչ ենք ժառանգել…, ի±նչ ենք թողնելու,
Մատաղ սերնդին՝ դյուցազուն ազգի,
Որ հնար լինի առաջ շարժվելու,
Հաղթող ազգերի շարքին դասվելու:
Սա է մեր խաչը, այն պետք է կրենք,
Երկիրն ամրացնենք և առաջ տանենք,
Որ աշխարհ եկած ցանկացած երկիր,
Մեզ հետ վարվի լոկ որպես գործընկեր…
Անանիա Մաղաքյան
