Ամենակարևոր հարցերից մեկը, որ առաջ է գալիս սահմանային լարվածության վերջին շրջանում հաճախակի դարձած ողբերգական միջադեպերից հետո` այն է, թե այս ամենն ինչքան կարող է շարունակվել, և երբ Ադրբեջանը կդադարի դիմել նման սադրանքների: Մի կողմից կարելի է տալ այս հարցի բազում պատասխաններ՝ տարբերակներով, իսկ մյուս կողմից` ակնհայտ է, որ այսօր այդ հարցը պատասխան չունի, որովհետև եթե ունենար, ապա ողբերգական միջադեպերը չէին կրկնվի: Իսկ 2015 թվականից ի վեր դրանք կրկնվում են կանոնավոր պարբերականությամբ: Եվ առանձին միջադեպերի հետևանքով մարդկային կորուստների ցավից հետո ողջ ցավն այն է, որ իրավիճակն այս առումով փակուղային է:
Ու ոչ միայն փակուղային, այլ երևի թե մենք մեզ, որպես հասարակություն, բռնացնում ենք այն մտքի վրա, որ այս միջադեպերին արդեն սովորել, հարմարվել ենք, և դրանց կրկնության դեպքում կորստի ցավից հետո առաջին հարցը, որ տալիս ենք իշխանություններին ու միմյանց` այն է, թե իսկ կարող է արդյոք ավելի մեծամասշտաբ պատերազմ սկսել: Այսինքն` այս փոքր պատերազմի մեկնարկը արդեն ընդունել ենք, ընթացքը ճանաչել ենք, և մեզ հուզում է արդեն մեծ պատերազմի վտանգը միայն: Իսկ միգուցե այսպես է նախապատրաստվում այդ մեծ պատերազմը՝ փոքրին սովորեցնելով, վարժեցնելով, հետո աննկատ անցնելով մեծին:
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում:
