Մեր զրուցակիցն է ԼՂՀ արտաքին և անվտանգության քաղաքականության հանրային խորհրդի նախագահ, քաղաքական գործիչ, նախկին դիվանագետ Մասիս Մայիլյանը
– Պարոն Մայիլյան, օրերս բավականին շրջադարձային զարգացումներ տեղի ունեցան ԼՂ հակամարտության խաղաղ կարգավորման բանակցային գործընթացի շրջանակում, որն ըստ էության անուշադրության մատնվեց հանրության կողմից։ Ըստ էության, ղարաբաղյան հակամարտությունը տեղափոխվում է Մինսկի խմբի կոնֆերանսի ձևաչափ։ Հետաքրքրականն այն է, որ 1992 թ. ստեղծված Մինսկի խումբը պետք է հասներ կրակի դադարեցմանը Ղարաբաղում և հրավիրեր Մինսկի կոնֆերանս, փաստորեն, այն հրավիրվում է 23 տարի անց, և Բելառուսի ԱԳ նախարարը խոսում է բանակցային գործընթացի եզրափակիչ փուլի և խաղաղության համաձայնագրի մասին այն ժամանակ, երբ ԼՂ հակամարտությունն ըստ էության ավելի շատ գտնվում է արևմտյան համանախագահների «կառավարման» ներքո՝ ՌԴ զբաղվածության պատճառով, և Մինսկը, ըստ էության, դարձել է Արեւմուտք-Ռուսաստան հարաբերությունների կարգավորման հարթակ։ Ո՞րն է այս գործընթացի նպատակը և ի՞նչ են պատրաստում միջնորդները հակամարտող կողմերի համար։
– Այն փաստը, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահները 23 տարիների ընթացքում առաջին անգամ հանդիպեցին Մինսկում, բացարձակապես չի խոսում խաղաղության պայմանագիր ստորագրելու կողմերի և միջնորդների պատրաստակամության մասին։ Վերջին 9-10 տարիների ընթացքում կողմերը նույնիսկ չեն կարողացել համաձայնեցնել այն սկզբունքները, որոնց հիման վրա պետք է պատրաստվեր համապարփակ համաձայնագրի նախագիծը:
– Ռուսաստան-Արևմուտք առճակատման պայմաններում և ուկրաինական հակամարտության ֆոնին, երբ հակասություններ ունեն նաև ԵԱՀԿ ՄԽ համանախագահները, որքանո՞վ արդյունավետ կարող է լինել այս ձևաչափով կոնֆերանսը։
Կարդացեք նաև
– Կրկնեմ, որ համաժողովի մասին դեռ խոսք չկա։ Բայց եթե Ռուսաստան և Արևմտյան երկրներ առճակատման ֆոնին հաջողվում է պահպանել Մինսկի խումբն աշխատանքային վիճակում, դա արդեն արդյունք է։
Արաքս ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «168 ժամ» թերթի այսօրվա համարում
