Պատմաբան Գեւորգ Յազիչյանը մարտի 12-ին «Հենարան» մամուլի ակումբում նշեց, որ դժգոհ է Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին ընդառաջ կատարված աշխատանքներից:
«Ցավոք սրտի, պետական հանձնաժողովը մոռացել է երկու կարեւոր գործառույթներ իրականացնել: Առաջինը՝ բոլոր աշխատանքների լուրջ համակարգումն է. տարբեր երկրներում լինում են տարբեր ձեռնարկներ, բայց դրանք համակարգող միասնական մարմին չկա, լավագույն դեպքում՝ ի գիտություն տեղեկացնում է պետական հանձնաժողովում: Երկրորդը՝ սեւ գործեր կատարողի ինստիտուտն է մոռացվել»,-ասաց նա:
Նա համարում է, որ Հայոց ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին ընդառաջ կատարվող աշխատանքները պետք է վաղուց սկսված լինեին, եւ 100-րդ տարելիցից հետո պետք է չավարտվեն. «Ես առայժմ կատարվող աշխատանքներ չեմ տեսնում, ավելի շուտ՝ հռչակագրային, համերգային միջոցառումներ են ավելի շատ, մինչդեռ քաղաքական կողմը շատ անբավարար է: Ավելի շուտ զգացական, բարոյական բավարարման մասին ենք մենք խոսում, քան մեր քաղաքական պահանջները ներկայացնելու խնդրի մասին»:
Անդրադառնալով Համահայկական հռչակագրին՝ պարոն Յազիչյանը նշեց, որ դրանից էլ է դժգոհ. «Անվանումից էլ եմ դժգոհ. Դա կոչվում է Համահայկական հռչակագիր, ես հայ եմ, եւ եթե ես համաձայն չեմ, նշանակում է՝ հռչակագիրը համահայկական չի կարող լինել կամ՝ Համահայկական -1: Մինչեւ այսօր ինձ չի բավարարում ընտրված նշանաբանը՝ հիշիր եւ պահանջիր, բայց ի՞նչն ենք հիշում եւ պահանջում, հիշո՞ւմ ենք միայն Հայոց ցեղասպանությունը եւ պահանջում ենք այդ ցեղասպանության միջազգային ճանաչումը, վե՞րջ, սա՞ է մեր պահանջը: Կամ ինչ-որ լղոզված ասում ենք՝ հատուցում ենք պահանջում, ի՞նչ հատուցում, հստակ պետք է ասենք, թափանցիկ՝ առանց ձգձգումների, առանց դիվանագիտական ձեւակերպումների»:
Կարդացեք նաև
Մանրամասները՝ տեսանյութում
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
