Ի՞նչը դրդեց հանրապետության նախագահին հենց այս օրերին Ազգային ժողովից հետ կանչելու Հայաստան-Թուրքիա արձանագրությունները- Մ. Նահանգների ներկայացուցչուհու ժամանո՞ւմը, ներքաղաքական լարվածությունը թուլացնելու ճի՞գը, ապագա կոալիցիայի ստեղծման գետին պատրաստելու ծրագի՞րը, ԼՂ հարցում պրոտոկոլների շահարկո՞ւմը Անկարայի կողմից, թե՞….
Նպատակ չունեմ 2009 թ. հոկտեմբերի 10-ին Ցյուրիխում ստորագրված Հայաստան-Թուրքիա դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելու եւ երկու երկրների միջեւ հարաբերությունները զարգացնելու (սահմանների բացում) վերաբերյալ զույգ արձանագրությունները մեկնաբանելու: Դրանց մասին շատ ու շատ թանաք է հոսել ժամանակին, շատ ու շատ կոկորդներ են մաշվել: Ինքս էլ առիթ ունեցել եմ գրելու ու խոսելու, եւ ի տարբերություն շատերիՙ արձանագրությունների ստորագրումը դրականորեն եմ գնահատել ընդհանրապես, ունենալով սակայն մեկ, ըստ ինձ, կարեւոր վերապահություն. Թուրքիան գոնե տեսանելի ապագայում չի վերաբացի իր սահմանը Հայաստանի Հանրապետության առջեւ, քանզի դա պիտի նշանակեր ոչ միայն մեր երկրի ապաշրջափակում արեւմուտքից, այլեւ Ադրբեջանի ինքնաշրջափակումը Հայաստանի դիմաց: Իսկ դա ծանրագույն հարվածը կլիներ, որ Թուրքիան երբեւիցե կարող էր հասցնել Ադրբեջանին:
Այլ խոսքովՙ հիշյալ փաստաթղթերն ըստ ինձ մեռելածին էին եւ ի սկզբանե կոչված էին մեր կողմից օգտագործվելու որպես մեր երկրի կառուցողական ու դրական տրամադրվածության ապացույց միջազգային ու հատկապես ամերիկյան ասպարեզներում:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթի այսօրվա համարում
