«Եթե ուզում ենք, որ ճանաչվի եւ դատապարտվի Հայոց ցեղասպանությունը, ապա դա պետք է արվի ՄԱԿ-ի կառույցներում»,- փետրվարի 4-ին Թեքեյան կենտրոնում «Ցեղասպանությունների կանխարգելման հայկական կենտրոնի» կազմակերպած ժողովի ընթացքում ասաց բնապահպան Կարինե Դանիելյանը:
Նա համարում է, որ Թուրքիան շատ լավ է հասկանում ՄԱԿ-ի դերն այս հարցում: Նա նշեց, որ Թուրքիայի Հայոց ցեղասպանության հարյուրերորդ տարելիցին ընդառաջ ամենալուրջ քայլը ՄԱԿ-ին շուրջ չորս միլիարդ դոլար փոխանցելն է, որպեսզի ՄԱԿ-ն իր եվրոպական կառույցները տեղափոխի Իստամբուլ. «Ստացվում է, որ ՄԱԿ-ում եվրոպական կենտրոնը Թուրքիան է լինելու, Հայաստանը, որպեսզի առնչվի ՄԱԿ-ի հետ պետք է դիմի Իստամբուլին: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ մենք պետք է համաշխարհային հանրության հետ մեր հարցերը Իստամբուլի միջոցով լուծենք»:
Տիկին Դանիելյանը հիշեցրեց ներկաներին, որ իրենք բողոքել են այդ երեւույթի դեմ՝ նամակ ուղղելով ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Բան Կի Մունին: Արդյունքում՝ Հայաստան է եկել գլխավոր քարտուղարի խորհրդականը եւ հանդիպել իրենց հետ. «Ինչ-ինչ խնդիրներ լուծվել են, բայց ընդհանուր մոտեցումը չի փոխվել: Մենք երկրորդ նամակը գրեցինք, երրորդ նամակը գրեցինք: Պատմության մեջ առաջին անգամ բավականին բարձր պատվիրակություն եկավ, դարձյալ մեզ հետ հանդիպումներ ունեցան, տիկին Քլարկը արտաքին գործերի նախարարությունում ասուլիս տվեց եւ ասաց, որ իրենք ամեն ինչ կանեն, որպեսզի Հայաստանը չտուժի: Բայց մենք չենք վստահում այդ հայտարարություններին, որովհետեւ կայացված որոշումները կիսատ-պռատ են»:
Կարինե Դանիելյանը վտանգ է տեսնում, որ ՄԱԿ-ի մյուս կառույցները եւս տեղափոխվեն Իստամբուլ: Այդ պատճառով պատրաստել են եւս մեկ նամակ ՄԱԿ-ի գլխավոր քարտուղար Բան Կի Մունին:
Կարդացեք նաև
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
Երէկ հպանցիկ անդրադարձայ (կամ ինչպէս նորաձեւ է ասել՝ «անդրադարձ կատարեցի» 🙂 ) ՅԱՏՈՒԿ ԱՆՈՒՆՆԵՐԻ խնդրին:Մենք փորձում ենք եղածը բարելաւել, այս կինը դեռ մի բան էլ հակառակն է անում՝ Ստամբուլը դարձնելով Իստամբուլ:
Հայկական շահերը շօշափող յատուկ անունների հարցում չափազանց բծախնդիր պէտք է լինել, յատկապէս, երբ դրանց աշխարհագրութիւնը Հայկական լեռնաշխարհն ու յարակից տարածքներն են:
ՅՈՒՆԱՍՏԱՆԻՑ մինչեւ ՀԱՅՔ գրեթէ բոլոր տեղանունները բնիկ անունում ունեն:
Ինչպէ՞ս է ստացւում, որ յոյները պահպանել են հին անունները, իսկ մենք մեզ կոտորելով թուրքացնում ենք այդ անունները: Ամէն անգամ «Գործք Առաքելոցը» կարդալով մի տեսակ տխրում եմ: «Պօղոս առաքեալը եկաւ այստեղ, գնաց այնտեղ. Գաղաթիա, Պամփիւլիա, Լիդիա, Փռունգիա, Թրակիա, եւ այլն»: Բիւզանդական երբեմնի քաղաքներ, որ հիմա թուրքերէն անուններ ունեն, բոլորի բայց ոչ յունաց համար:
Ես մեծացել եմ Հայաստանում, որտեղ բոլորը Ստամբուլ են ասում: Բայց հիմա ,շնորհիւ կամային որակներիս, այդ երբեմնի քրիստոնէական քաղաքն ինձ համար ՊՈԼԻՍ (սեռ. ՊՈԼՍՈՅ) է:
Ջանք գործադրել չընկնել նորաձեւութեան ծուղակը եւ պահպանել ՊԱՏՄԱԿԱՆ անունները:
Ստամբուլ = Պոլիս
Իզմիր = Զմիւռնիա
Էրզրում = Կարին
Դիարբեքիր = Տիգրանակերտ
Չանաքալէ = Գալիպոլի (Դարդանել)
Սալոնիկ = Թեսաղոնիկ
Ազերբայջան (որպէս Իրանի նահանգ) = Ատրպատական
Չարդախլու = Խաչիսար
Գյանջա = Գանձակ եւ այլն
Հայաստանում տեղանունների հարցը շատ լաւ է լուծուած: Բոլորս ԲԵՐՁՈՐ ենք ասում, տարիներ անց միանշանակ մոռանալուենք «լաչին» անունը:
Այս պահին Հայաստանում երկու տեղանուն կայ, որ ականջ է սղոցում՝ ՂԱՐԱԲԱՂ եւ ԱԼԼԱՀվերդի: