ԼՂՀ ոստիկանության ուժերը ճանապարհը փակել էին: Որքան կարելի է հասկանալ, նրանց խնդիրն էր՝ թույլ չտալ, որ ավտոերթը շարժվի դեպի Արցախ, որտեղ, ըստ տարածված պաշտոնական տեղեկատվության, հասարակությունը վրդովված ու բորբոքված է, որ նման ակցիա է անցկացվում:
Լավ, այդ ի՞նչ մի բարդագույն խնդիր էր, որ անհնար էր լուծել առանց բռնության ու բռիության: Նրանք, ի՞նչ է, զինված ավազակախմբի դե՞մ էին ելել, որ այդպես զինավառ դիրքավորվել էին ավտոճանապարհին ու շրջակա բարձունքների վրա: Այդքան անհնա՞ր բան էր առանց բռնության դիմելու բացատրել, հասկացնել, որ ակցիան դադարեցվի, այսինքն՝ ավտոերթի մասնակիցները շրջվեն, հետ դառնան:
Վերջին օրերին այս միջադեպի մասին ամենատարբեր կարծիքներ ու տեսակետներ են հնչում: Մարդիկ արտահայտվում են, ինչպես ասվում է՝ ամեն մեկն իր «զանգակատնից»: Ու, գրեթե ինչպես միշտ, գտնվում են «մեկնաբաններ», որ գրեթե մասնագիտացել են ազգի, պետության, ժողովրդի դեմ ընդհանրացված բացասական գնահատականներ շրջանառելու գործում:
Ի դեպ, «սրանից հետո Ղարաբաղի համար կռվելու» ու նման թեմաներով մեծ-մեծ դատողություններ անելու սիրահարներին ընդամենը թեթեւակի պետք է հիշեցնել, որ Արցախում գրեթե ընտանիք չկա, ուր պատերազմի ցավը մտած չլինի, որ կորուստ ու զոհ ունեցած չլինի: Ու երբ մատնացույց է արվում այս կամ այն գործունեությամբ զբաղվող անձնավորության պատերազմի մասնակից, ազատամարտիկ լինելը, չպետք է մոռանալ, որ նրանց դիմաց էլ հաճախ կանգնած են լինում նույն պատերազմի ոչ պակաս մասնակիցներ:
Կարդացեք նաև
Ա. ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
