Փաստորեն պրոբլեմն այն է, որ խոշոր ներկրողները ստվերում են գործում, եւ իրենց բիզնեսների իրական ծավալները թաքցնելու նպատակով հրաժարվում են փաստաթղթեր տրամադրել «մանրերին»։
Հարց է ծագում՝ իսկ ո՞վ է «խոշորներին» այդպիսի արտոնություններ տվել։ Հասկանալի է, չէ՞, որ Հայաստանում «արտոնյալների ցուցակը» որոշվում է Բաղրամյան 26-ում, եւ որեւէ մեկը չի կարող ինչ-որ ոլորտում մենաշնորհ ունենալ ու խոշոր ծավալների ստվերային գործունեություն իրականացնել առանց Սերժ Սարգսյանի «դաբրոյի»։ Հիշո՞ւմ եք նրա հայտնի ֆրազը՝ «բա ուզում էիք Հայաստանի նման փոքր երկրում տասը հոգի շաքար ներկրի՞»։ Կամ ենթադրենք՝ կառավարությունը փոխվեց, նոր կառավարություն եկավ։ Ստվերը կրճատվելու է։ Ստվերային տնտեսության ծավալները մոտավորապես նույնն էին ե՛ւ նախորդ կառավարության օրոք, ե՛ւ դրանից առաջ, ե՛ւ ավելի առաջ, այսինքն՝ ստվերը կրճատելու համար առաջին հերթին քաղաքական կամք է պետք։ Իսկ քաղաքական կամքի «սկզբնաղբյուրը» նախագահականում է։
Եվ արդյունքում՝ տարօրինակ իրավիճակ է ստեղծվել. Սերժ Սարգսյանն ու խոշոր բիզնեսը «վերեւներում» իրար ջան ասում՝ ջան լսում են, իսկ «ներքեւում» փոքր բիզնեսն ու կառավարությունն իրար դեմ կենաց-մահու պայքարի են ելել։
Գրիգոր ՈՍԿԱՆՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
