Նախորդ շաբաթ սահմանին ստեղծված լարված իրավիճակի վերաբերյալ տեղեկատվության հետ միասին՝ հայաստանյան հանրությանը պաշտոնապես հայտնվեց հայուհու դիպուկ գնդակից խոցված հակառակորդի մասին։
Մեր երկրի զինված ուժերում դիպուկահար կանանց գոյության փաստը շատ արագ լայն արձագանք ստացավ ու դարձավ քննարկումների առարկա։ Որոշ աղջիկների դա նույնիսկ ռոմանտիկ թվաց, ու նրանք հայտարարեցին բանակ գնալու եւ դիպուկահար դառնալու իրենց պատրաստակամության մասին։
Իսկ արդյոք հակառակորդին ոչնչացրած դիպուկահարի սեռն ընդգծելը բանակի նկատմամբ աղջիկների հետաքրքրությունն առաջացնելու, բանակը քարոզելու նպատակ չէ՞ր հետապնդում, որպեսզի հետագայում ժամկետային զինվորական ծառայությունը պարտադիր դառնա նաեւ նրանց համար կամ էլ, առնվազն, նպաստի կանանց ներգրավվածությունը բանակում մեծացնելուն։
Այդպես մտածելու հիմք տալիս են մի շարք այլ հանգամանքներ։ Դեռեւս 2013 թվականի ամռանը ՀՀ պաշտպանության նախարարությունը հայտարարել էր իգական սեռի ընդունելություն՝ Վ. Սարգսյանի ռազմական եւ մարշալ Ա. Խանփերյանցի անվան ռազմական ավիացիոն ինստիտուտներում։
Կարդացեք նաև
ՊՆ խոսնակ Արծրուն Հովհաննիսյանից այն ժամանակ հետաքրքրվել էին, թե ռազմաուսումնական հաստատություններում աղջիկների ընդունելությունը կարո՞ղ է առաջին քայլը լինել՝ նրանց համար եւս ժամկետային զինծառայությունը պարտադիր դարձնելու ճանապարհին։ Արծրուն Հովհաննիսյանը պատասխանել էր. «Դժվար թե նման բան լինի»։ Հետո նաեւ ավելացրել էր. «Այս քայլը ոչ թե աղջիկների համար ծառայությունը պարտադիր դառնալու նախապայման է, այլ աղջիկներին շանս տալու, իրավունքները հավասարեցնելու նախապայման։ Փառք Աստծո, Հայաստանում տղաները անհրաժեշտ քանակով կան ծառայության համար»։ Դրանից ամիսներ անց իրազեկ աղբյուրներից տեղեկացանք, որ Պաշտպանության նախարարությունում իսկապես քննարկվում է աղջիկներին պարտադիր բանակ զորակոչելու նպատակահարմարության հարցը։
Աննա ԶԱԽԱՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
