Հատված գրականագետ Վարդան Դեւրիկյանի հետ հարցազրույցից:
– Ասում եք, որ մեր վիշտը, վիրավորանքը ներս պիտի գցենք, ինչի՞ հաշվին դա պետք է արվի, նկատի ունեք, որ այլեւս չպահանջե՞ն ռուսներից Պերմյակովին հանձնել հայկական կողմին։
– Պահանջելը բնական է, ես էլ հրապարակային կարող եմ իմ վիրավորանքն արտահայտել, բայց դա չընդունի այն ձեւերը, որ եղավ, ասենք, հյուպատոսարանի մոտ, կամ Ռուսաստանի դրոշն այրելը։ Դրանք կամ վարձու պատվերներ են, կամ անպատասխանատվություն։ Առարկայական որեւէ հակազդեցություն ռուսական հենակետերին՝ արդեն կործանարար հետեւանք է ունենալու եւ կործանարար հետեւանք է ունենալու ոչ թե այն մարդկանց համար, ովքեր իբր թե համարձակաբար գնում են, այլ նրանց համար, ովքեր դիրքերում են գտնվում։ Համարձակն այն մարդն է, որ իր կյանքն է վտանգում, ոչ թե ուրիշների:
Բոլոր այն մարդիկ, ովքեր իրենց կյանքը
Կարդացեք նաև
վտանգում են, անկախ նրանից՝ քաղաքական առումով ճիշտ են, թե չէ, ես խոնարհվում եմ այդ մարդկանց առաջ, բայց զզվում եմ այն մարդկանցից, ովքեր ուրիշների կյանքի հաշվին են համարձակ երեւում։
– Գյումրու ողբերգության հետ կապված, այս օրերին խոսվեց նաեւ ռուսական բազայի ներկայության անհրաժեշտության մասին, ու թե որքանո՞վ է վստահելի մեր երկրի սահմանների պաշտպանության հարցը վստահել ռուսներին։
– Այդպիսի հարցադրում կամ մտավոր հետամնացը առաջ կքաշի, կամ ծախու արարածը…
Սոնա ԱԴԱՄՅԱՆ
Հարցազրույցն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
