Առցանց «Առավոտի» «Դեմ առ դեմ» հաղորդաշարի շրջանակներում թեման քննարկում են «Ազատ դեմոկրատներ» կուսակցության փոխնախագահ Անուշ Սեդրակյանը եւ քաղաքագետ, գրող Գուրգեն Եղիազարյանը:
Արամ Աբրահամյան.- Արդյոք Ձեր կարծիքով` Պերմյակո՞վն է իրականացրել այդ ոճրագործությունը, եւ եթե այո, ապա նա մենա՞կ է եղել, թե՞ ունեցել է հանցակիցներ:
Անուշ Սեդրակյան.- Քանի որ ես էքսպերտ կրիմինալիստ չեմ, ես բնավ չեմ ուզում այդ բնագավառում առավել համարձակ վարկածներ առաջարկել: Ավելի շատ ես կխոսեմ այն մասին, որ Պերմյակովը, այսպես ասած, «հավաքական» կերպար է: Իհարկե, շատ խոսակցություններ եղան` այս ոճրագործությունը նմանեցնելու առումով: Նմանատիպ հանցագործություններ կարող են լինել տարբեր մոտիվներով, երբեմն նույնիսկ մոտիվի բացակայությամբ, սակայն Պերմյակովի կերպարը` լիներ նա միայնակ, երեքով, չորսով եւ այլն, միեւնույն է՝ հավաքական է: Այսինքն՝ Պերմյակովը ներկայացնում է պաշտոնական կառույց, եւ այդ կառույցը ներկա պահին սուվերեն Հայաստանի հողում տեղադրված այլ պետության ռազմական կառույցի ներկայացուցչությունն է: Եթե կենցաղային հողի վրա լինում են բախումներ կամ մոտիվով՝ շահադիտական, անձնական վրեժի կամ խելագարության հիման վրա կատարվում են հանցագործություններ, այդ հանցագործությունները մի քիչ իրենց բնույթով նմանվում են տարերային աղետի: Պաշտոնական զինվորական կառույցը պարտավոր է ստուգել իր ներկայացուցչի հոգեկան վիճակը, այսինքն` ենթադրվում է, որ բազայում, այն էլ՝ օտարերկրյա, հոգեխանգարում ունեցող մարդ չպիտի լինի, թմրանյութ օգտագործող չպիտի լինի, ինչպես նաեւ մարդ, որ ինչ-որ անձնական հաշիվներ է ունեցել: Այդ մարդիկ պետք է ստուգվեն համապատասխան մարմինների կողմից:
Ա. Ա.– Ռազմաբազայում չկա՞ հատուկ ծառայություն:
Կարդացեք նաև
Գուրգեն Եղիազարյան.- Իհարկե՝ կա, կոչվում է հատուկ բաժին, որոնք, իհարկե, նայում են, թե ի վերջո այդ զինվորները ինչով են զբաղված եւ հաստատ նաեւ զուգահեռ նայում են՝ հայրենիքը դավաճանո՞ւմ են, թե՞ ոչ:
Ա. Ա.– Նրանք ստուգե՞լ են Պերմյակովին, թե՞ չէ:
Գ. Ե.- Այս Պերմյակով կոչեցյալ սրիկային մենք նայում ենք` վերցնելով իդեալական ռազմական բազա, իդեալական պայմաններում, եւ բոլորս իհարկե գիտենք` ինչ ստորի հետ գործ ունենք: Բայց եկեք մի բան էլ պարզենք, թե ընդհանրապես ռազմաբազաներում զինվորները երբեւիցե հանցագործություն կատարե՞լ են, ես ասեմ միանշանակ` այո:
Միացյալ Նահանգները երկրների 60 տոկոսում ունի բազաներ` որպես կանոն, այդ երկրները ուղղակի ճզմված են այդ ռազմաբազաների կատարած հանցագործությունների տակ: Դա չի նշանակում, որ պետք է Գյումրիում այդ ստահակը, այդ ոճրագործը, մարդասպանը ձեռք բարձրացներ մի ողջ ընտանիքի վրա, երբեք` ոչ:
Ա. Ա.– Այսինքն՝ Դուք կարծում եք, որ դա ինքն է արել, մենակ:
Գ. Ե.– Նրան տվել են հասցեն, նա 3-4 կիլոմետր անցել է Գյումրիում, ծայրից ծայր անցել է եւ եկել է կոնկրետ հասցե, այդ հասցեն չի գտնվում ճանապարհի վրա, որ մտներ ջուր խմեր, նա ներս է մտել ճանապարհից մոտավորապես 20-30 մետր, ապակի է հանել եւ ներս մտել:
Ա. Ա.– Պերմյակովը կարո՞ղ էր հոգեկան հիվանդ լինել:
Ա. Ս.– Իրավունք չունի լինելու հոգեկան հիվանդ: Նա եկել է ծառայելու օտար հողում: Նա չի եկել ծառայելու ռուսաստանյան մի գավառում, շատ է խմել իր ծառայության ընթացքում, սրվել է հոգեկան հիվանդությունը եւ որոշել է նման քայլ կատարել: Այստեղ կա հանցակազմ՝ նրա հրամանատարների կողմից պարտականությունների ոչ պատշաճ կատարում, անփութություն: Բայց հանցագործությունը նրանով է տարբերվում ոճրագործությունից, որ վերջինի դեպքում չի լինում ադեկվատ արձագանք: Այսինքն՝ եթե այդ հանցագործության իրականացումից կարողանային ճիշտ կողմնորոշվել նախ եւ առաջ ռուսական իշխանությունները, չեմ ասում հայկական իշխանությունների մասին, որովհետեւ մենք տեսնում ենք, որ հայկական իշխանությունը մի օր ուշացումով արձագանքում է ռուսական իշխանության արձագանքներին: Երբ արձագանքը լինում է ծածկադմփոց, կոծկում՝ հոգեկան հիվանդից մինչեւ չգիտեմ ինչ վարկածներ մշակելով, անփութությունը դառնում է հանցավոր համաձայնություն:
Քննարկումն ամբողջությամբ
Պատրաստեց
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆԸ
«Առավոտ» օրաթերթ
22.01.2015
