Փորձենք հասկանալ Դաշնակցության դիրքորոշումը՝ կոնկրետ օրինակներով։ Տեսականորեն ամեն ինչ կարծես թե հասկանալի է. եթե համակարգը մնա նախագահական, ու Սերժ Սարգսյանի փոխարեն ուրիշ նախագահ դառնա՝ դրանից ոչինչ չի փոխվի, դրա համար էլ պետք է անցնել կառավարման խորհրդարանական համակարգի։ Իսկապե՞ս։ Բա ո՞ւր մնաց «Փոփոխությունները մեկ անձով պայմանավորելու անթույլատրելիության» թեզը։ Չէ՞ որ կառավարման խորհրդարանական համակարգի անցնելու դեպքում էլ է երկիրը փաստացի միանձնյա ղեկավարվելու, եւ որեւէ նշանակություն չունի՝ այդ անձի պաշտոնը կկոչվի նախագա՞հ, վարչապե՞տ, ԱԺ նախագա՞հ, թե՞ Գենսեկ կամ Մեծ առաջնորդ։
Եվ ընդհանրապես՝ ի՞՚նչ են նշանակում Հայաստանի այսօրվա ծանր վիճակը մեկ անձով (խոսքը Սերժ Սարգսյանի մասին է) չպայմանավորելու հորդորները, եթե Հայաստանում անգամ շաքարավազի ու ալյուրի գինն է մեկ անձով պայմանավորված։ Համակարգային փոփոխություննե՞ր են պետք։ Շատ լավ։ Հասարակական գիտակցությո՞ւնը պիտի փոխվի։ Ճիշտ է։ Օրինակ՝ հասարակական գիտակցության մեջ պիտի արմատավորվի այն միտքը, որ ազատամարտիկներին ծեծել չի կարելի, եւ ընդհանրապես՝ ոչ մեկին էլ չի կարելի։ Բայց հասարակական գիտակցությունը Երանոսյան Լյովային պաշտոնանկ անելու լիազորություն չունի, նման լիազորություն ունի միայն Սերժ Սարգսյանը։ Եթե հայտնի դեպքերից հետո նրան պաշտոնանկ աներ՝ նման դեպքեր այլեւս չէին կրկնվի, պաշտոնանկ չի արել՝ ուրեմն կարող են կրկնվել։ Ստացվե՞ց, որ կոնկրետ այդ ոլորտում ամեն ինչ «մեկ անձով» է պայմանավորված։ Ստացվեց։ Կամ, ասենք, Սերժ Սարգսյանը հայտարարում է, որ մի գիշերվա մեջ է կայացրել ԵՏՄ–ին անդամակցելու որոշումը։ Ուրիշ «մեկ անձ» լիներ՝ գուցե նախապես խորհրդակցեր հասարակության հետ։ Ուրիշ նախագահ լիներ՝ գուցե կրծքով չպաշտպաներ մենաշնորհները, գուցե թույլ չտար, որ իր կուսակիցներն ու նրանց մերձավորներն անպատիժ մարդ սպանեն, սրա-նրա բիզնեսում փայ մտնեն եւ այլն։
Մարկ ՆՇԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Չորրորդ իշխանություն» թերթի այսօրվա համարում
