Որքան դոլարի փոխարժեքը բարձրանում էր, դրանից շատ ավելանում էին խուճապային տրամադրությունները: Անկախ նրանից, դոլարի կարիք ունեին, թե չունեին, մարդիկ զանգվածաբար գրոհում էին բանկերի մասնաճյուղերն ու փոխանակման կետերը` դոլար գնելու համար: Բնական է, դա բերում էր դոլարի փոխարժեքի նորանոր բարձրացումների, քանի որ այն ապրանքը (տվյալ դեպքում դոլարը որպես ապրանք), որի նկատմամբ մեծ պահանջարկ է լինում, պարտադրաբար թանկանում է: Սա բավական չէր, խուճապը թեւակոխեց նոր փուլ` խանութներից սկսեցին զանգվածաբար գնել ապրանքներ` պարենային եւ ոչ պարենային, քանի որ նրանց գները, օբյեկտիվ ու ավելի շատ սուբյեկտիվ գործոններով պայմանավորված, բարձրանում էին: Ու տեղի էր ունենում նույնը, ինչ դոլարի հետ` որքան ապրանքները զանգվածաբար գնում էին, անկախ նրանից տվյալ պահին անհրաժեշտ է, թե ոչ, այդքան դրանք ավելի էին թանկանում:
Ինչ վերաբերում է փոխարժեքի տատանումների պատճառով գլխավորապես պարենային ապրանքների` շատ հաճախ անհասկանալի եւ անտրամաբանական թանկացումներին, ապա պետք չէ սպասել, որ դրանք փոխարժեքի արագությամբ կվերադառնան նախկին սահմաններին: Մեզանում գները բավականին արագ եւ հեշտությամբ են բարձրանում, բայց երբ բարձրացման պատճառները (օբյեկտիվ եւ սուբյեկտիվ) վերանում են, բավականին երկար եւ դժվարությամբ են վերադառնում նախկինին: Այս պահին դրան նպաստում է նաեւ նախատոնական շրջանը, երբ պահանջարկն ավելանում է: Ընդ որում, գնային չհիմնավորված բարձրացումները իրականացվում են ոչ միայն անմիջական ներմուծողներն ու արտադրողները, այլեւ առեւտրի կետերը` խանութները: Այն դեպքում, երբ դեռեւս խանութը չի ստացել այս կամ այն ապրանքի նոր, գուցե եւ փոխված արժեքով խմբաքանակը, խանութպանները օրվա ընթացքում ժամերի տարբերությամբ, հետեւելով փոխարժեքին, պարբերաբար բարձրացնում են նախկին գներով մի քանի օր առաջ ստացած ապրանքի գինը եւ մեղքը գցում մատակարարների վրա:
Արա ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
Հրապարակումն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում:
