Միջազգային որոշ կառույցների համահարթեցման գործելակերպը կանաչ լույս է վառում Ադրբեջանի ռազմատենչ նկրտումների առաջ. ԼՂՀ պաշտպանության նախարար- ՊԲ հրամանատար, գեներալ-լեյտենանտ ՄՈՎՍԵՍ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
-Պարոն Հակոբյան, ԼՂՀ զինված ուժերի ուղղաթիռի դավադիր խոցմանն ի պատասխան փայլուն իրականացված հատուկ գործողությունը թերևս կարելի է իբրև այդ ցավալի միջադեպի հանգուցալուծում դիտարկել, որի շուրջ տարբեր կարծիքներ, մեկնաբանություններ հնչեցին, սակայն կասկածից վեր է, որ կատարվածի մասին ամենասպառիչ տեղեկատվությունն ու գնահատականը կարող եք տալ միայն Դուք` որպես ԼՂՀ պաշտպանության բանակի հրամանատար: Ի՞նչ եք կարծում` հնարավո՞ր է, որ 70 մետր բարձրությամբ իր դիրքային տարածքում ուսումնավարժական թռիչք կատարող անզեն ուղղաթիռը հակառակորդի կողմից ընկալվեր որպես սպառնալիք կամ հարձակում իրենց դիրքերի վրա, ինչպես պնդում են իրենք:
-Ո՛չ: Մենք նախապես հայտարարել էինք առաջիկա անցկացվելիք զորավարժության մասին և ասել էինք, որ զորավարժությանը ուղղաթիռներ են մասնակցելու: Հայկական ուսումնավարժական ուղղաթիռի խոցումը ադրբեջանցիների կողմից նախապես ծրագրված գործողություն էր, և հակառակորդը օգտագործեց պատեհ առիթը: Ակնհայտ է` մեծ ցանկության դեպքում անգամ կասկածելի մտավոր ընդունակությունների տեր ադրբեջանցի շարքային զինվորականը չէր կարող մեր ուղղաթիռի թռիչքը ընկալել որպես սպառնալիք:
-Այնուամենայնիվ, ո՞րն է Ձեր վարկածը. ինչո՞ւ, ի՞նչ նպատակով խփվեց հայկական ուղղաթիռը: Նկատի առնելով հայ քնած կուրսանտին կացնահարած Սաֆարովին հերոսացնելու ադրբեջանական խելահեղությունը` կարելի՞ է մտածել, որ ադրբեջանական կողմը ցանկացել է ևս մի «հերոսի» հրամցնել սեփական ժողովրդին: Մյուս կողմից` ադրբեջանցիները չէին կարող չհասկանալ, որ անզեն ուղղաթիռ խոցելու աներևակայելի ստորությունը կսասանի իրենց հեղինակությունը միջազգային ասպարեզում:
Կարդացեք նաև
-Երբ խոսքը վերաբերում է ադրբեջանցիներին, պիտի փորձես իրերն ու երևույթները դիտարկել ոչ թե առողջ տրամաբանությամբ, այլ նրանց յուրահատուկ մտածողության և հոգեկերտվածքի տեսանկյունից: Քնած հային կացնահարելը հերոսություն համարող ազգի համար հայկական ուղղաթիռ խոցելը (թեկուզ անզեն, թեկուզ ուսումնավարժական թռիչք իրականացնող) մեծ հերոսություն է: Հիշեք` ամիսներ առաջ ինչպես ադրբեջանական կողմը արհեստականորեն սրեց լարվածությունը հայ-ադրբեջանական սահմանին և ինչպիսի դաս ստացավ… Հայկական ուղղաթիռ խոցելը սեփական ժողովրդի ու բանակի վախի ախտանիշը մեղմելուն ուղղված քայլ էր:
-Եղե՞լ են իրավիճակներ, երբ մենք կարող էինք խոցել ադրբեջանական ուղղաթիռները:
-Ճիշտ նման իրավիճակներ չեն եղել: Բայց այլ դեպքերում մենք բազմիցս կարող էինք խոցել ադրբեջանական ուղղաթիռները: Ու այժմ էլ կարող ենք:
-Ինչո՞ւ չենք խոցել: Ինչո՞ւ չենք խոցում:
-Որովհետև մենք ադրբեջանցի չենք: Մենք հայ ենք: Մենք չենք խոցում իր տարածքում ուսումնական թռիչք կատարող օդուժը:
– Ձեր կարծիքով` միջազգային ատյանների արձագանքը համարժե՞ք էր կատարվածին:
– Ո՛չ, համարժեք չէր: Ադրբեջանական և հայկական կողմին հավասարապես ուղղված հորդորները, մեղմ ասած, համարժեք չէին կատարվածին: Եվ պիտի ասեմ, որ թացը չորին խառնելու` միջազգային որոշ կառույցների համահարթեցման գործելակերպը կանաչ լույս է վառում Ադրբեջանի ռազմատենչ նկրտումների առաջ:
-Ինչո՞ւ է զոհված օդաչուների մարմինն ու մասունքները և ուղղաթիռի բեկորները տարհանելու հատուկ գործողությունը ռազմագետների կողմից որակվում իբրև բացառիկ:
-Այդ գործողությունը բացառիկ էր նախ և առաջ իր գաղտնիությամբ: Գործողությունը տևել է 10 օր` ծրագրելու և նախապատրաստական աշխատանքներով հանդերձ: Գործողությունը բացառիկ էր նաև իր բարդությամբ: Հայկական ուղղաթիռի անկման վայրը ավելի մոտ էր ադրբեջանական դիրքին: Տարածքը ականապատված էր և՛ հայկական, և՛ ադրբեջանական կողմից: Ադրբեջանցիները հնարավոր ամեն բան արել էին գործողությունը խափանելու համար, և հակազդեցությունը շատ մեծ էր: Գործողությունը կատարվեց եղանակային շատ վատ պայմաններում, երբ նույնիսկ տեսանելիության սարքերը չէին աշխատում:
Նյութի մանրամասները կարդացեք hayzinvor.am-ի կայքում
