Եվրասիական տնտեսական միության անդամակցության գլխավոր «փաստարկը» անվտանգությունն է, որը վկայակոչում են և իշխանությունները, և խորհրդարանում ներկայացված, այսպես կոչված, ոչ իշխանական ուժերը, որոնք ԵՏՄ-ին անդամակցության հարցում աջակցում են իշխանությունների քայլերը:
Անվտանգության հարցում մատնանշվում է Ուկրաինայի օրինակը՝ այն իմաստով, որ Հայաստանը նույնպես կունենար նմանօրինակ խնդիրներ ու կորուստներ, ինչպես Ուկրաինան և հետևաբար մեծ ռիսկ էր ԵՏՄ անդամակցությունից հրաժարվելը, անդամակցությունը մերժելը: Առաջին հայացքից հիմնավոր այս մոտեցումն իրականում չափազանց մակերեսային է, և երբ այն ներկայացվում է որպես «ռեալ պոլիտիկ», իրականում հանդիսանում է լիովին հակառակը և խնդիրների միֆական պատկերացման արդյունք է:
Առաջին հերթին առնվազն տարօրինակ է, երբ նման «փաստարկներ» են փորձում բերել, այսպես կոչված, ոչ իշխանական կամ ընդդիմադիր ուժերը: Մի պահ ենթադրենք, որ ամեն ինչ ճիշտ է և հիմնավոր: «Ռեալ պոլիտիկն» այս դեպքում՝ եթե այդ պոլիտիկի հիմքում պետության շահն է, հասարակության շահը, պետք է ընդդիմությանը ստիպեր հանդես գալ ԵՏՄ-ին անդամակցությանը դեմ, քանի որ այդ որոշումը ակնհայտորեն կայացվել է պետության հանդեպ, իշխանությունների հանդեպ, հասարակության հանդեպ շանտաժի ու սպառնալիքների տարափի ներքո: Այս դեպքում, պետական և հասարակական շահ հետապնդող «ռեալ պոլիտիկը» պետք է մերժեր շանտաժի ու սպառնալիքի վրա հիմնված որոշումը, պետք է մերժեր նաև Հայաստանի հետ շանտաժի ու սպառնալիքի լեզվով խոսելը:
Կարդացեք նաև
Արամ Ամատունի
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
