Վիճակագրական տվյալների համաձայն` աշխարհում տարեկան մոտ 1,2 մլն երեխա է վաճառվում, ընդ որում վաճառողները հենց ծնողներն են: Երեխաների վաճառքը շատ տարածված է Ռումինիայում եւ Բուլղարիայում: Այդ պետություններից հետ չեն մնում Հնդկաստանը եւ Գվատեմալան: Թվարկված պետությունները դասվում են սոցիալապես ոչ ապահով եւ բնակչության ցածր կենսամակարդակ ունեցող երկրների շարքին:
Այդ նույն սկզբունքով Հայաստանը նույնպես հավակնում է դասվել այն երկրների շարքին, որտեղ երեխաների վաճառքը աստիճանաբար վերածվում է անապահով ընտանիքների համար ապրուստի միջոց վաստակելու քիչ թե շատ շահեկան միջոցի:
Թե Հայաստանում տարեկան քանի երեխա է վաճառվում` հնարավոր չէ պարզել` հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ երեւույթը քրեորեն հետապնդելի է, «շուկան» ստվերային է, եւ մանկավաճառության միայն հատուկենտ դեպքերն են բացահայտվում: Ուստի հնարավոր չէ վիճակագրական ստույգ տվյալներ բերել: Եվ միայն Հայաստանում նորածին երեխաների որդեգրման թվերն ուսումնասիրելով՝ կարելի է մոտավոր պատկերացում կազմել, թե երկրում քանի երեխա է վաճառվել:
Ինչո՞ւ: Որովհետեւ պարզվում է, որ, ըստ պաշտոնական տվյալների, մեր երկրում որդեգրման համար նախատեսված մանկածին երեխաներ գրեթե չկան: Համենայն դեպս այն հաստատություններում, որտեղից ըստ օրենքի այդ երեխաներին պետք է որդեգրեն:
Կարդացեք նաև
Թագուհի ԱՍԼԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
