«Այսօր մեր հասարակությանը չի բավարարում մեր հեռուստատեսության լեզուն»,- այսօր՝ նոյեմբերի 21-ին, «Պոստ սկրիպտում» մամլո ակումբում լրագրողների հետ հանդիպման ընթացքում հայտարարեց Լեզվի պետական տեսչության պետի տեղակալ Մարինե Հովյանը:
Նա նշեց, որ թյուր կարծիք կա, որ հայ հասարակությունը պահանջում է ցածրարժեք խոսք եւ այդ պատճառով են հայկական հեռուստատեսությունները մատուցում այդ խոսքը. «Փողոցային ժարգոնային խոսքը, գռեհկաբանությունը բարձրանում են եթեր հեռուստասերիալների, հումորային հաղորդումների, առանձին հաղորդումների տեսքով: Այսօր նույնիսկ ամենամեղմ չափանիշներով գնահատելիս շատ անբավարար է հեռուստաալիքների լեզվական մակարդակը»:
Տիկին Հովյանն անհիմն է համարում հեռուստալրագրողների այն արդարացումը, թե նախօրոք չեն պատրաստել իրենց խոսքը եւ այդ պատճառով են նման սխալներ թույլ տալիս. «Ի՞նչ է նշանակում հանպատրաստից: Կարելի է գոնե մեկ-երկու օր նախապատրաստել այդ խոսքը»:
Նա նկատեց, որ հեռուստալրագրողների մեծ մասն արագախոս են եւ շատ հաճախ հեռուստադիտողը չի կարողանում հասկանալ, թե հեռուստալրագրողը ի՞նչ է ասում. «Գուցե, այո՛, ասելիքը շատ է եւ պետք է արագ խոսել, գուցե ժամանակի խնդիր ունեն: Ուզում եմ ասել, որ դա այնքան էլ ճիշտ արձագանք չի գտնում մեր հասարակության մեջ: Խոսում են սխալ շեշտադրությամբ, իմացե՛ք՝ Հայաստանում շեշտը կայուն է, ընկնում է վերջին վանկի ձայնավորի վրա, բայց անընդհատ դնում են առաջին վանկի ձայնավորի վրա կամ մեջտեղում: Կամ այդ չարաբաստիկ «հա»-ն, որ անընդհատ ուզում ենք մեր ասածի հավաստումը ստանալ դիմացինի կողմից եւ անընդհատ մեր հարցից հետո կրկնում ենք այդ «հա»-ն»:
Կարդացեք նաև
Մարինե Հովյանը հայտարարեց, որ շատ հաղորդաշարեր արժանի են փակման: Նա անդրադարձավ նաեւ հումորային հաղորդումներին. «Այնպիսի թյուր կարծիք է ստեղծվել, որ մեր գրական հայերենով, մեր մաքուր հայերենով հնարավոր չէ հումոր անել եւ ծիծաղեցնել ժողովրդին: Երվանդ Օտյանի եւ Հակոբ Պարոնյանի անունները ոսկե տառերով են գրվել մեր պատմության մեջ, ծիծաղելի չէ՞ր Երվանդ Օտյանի գրականությունը: Ինձ թվում է՝ այդ հումոր անողները եկել են այն եզրակացության, որ այսպես անհնար է շարունակել, որովհետեւ մի հաղորդագրություն եմ կարդացել երեկ, որ իրենք էլ զավզակություն են համարում իրենց արածը եւ կարծում են, որ այդպես այլեւս անհնար է շարունակել»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
Հայերենում շեշտը կայուն է,ոչ թե` Հայաստանում: