Մարդիկ քաղաքի ծայրամասից աշխատանքի գալու համար նախընտրում են օգտվել սեփական մեքենայից, քանի որ հարմարավետ, արժանապատվությունը չվիրավորող հասարակական տրանսպորտը բացակայում է: Բայց եթե նույնիսկ նման ավտոբուսներ հայտնվեն, դրանցից մեծ օգուտներ չեն լինի, քանի որ փողոցները արդեն իսկ խցանված են, կենտրոնական փողոցների երթեւեկելի մասի 20-30 տոկոսը վերածված է կայանատեղիների, եւ մեծ ավտոբուսների համար արագ տեղաշարժվելու հնարավորություն չկա։
Բայց եթե նույնիսկ մի հրաշքով փողոցներում մեքենաներ չկայանվեն, դա էլ վիճակը չի փոխի՝ մեր լուսաֆորների անկանոն, աններդաշնակ աշխատանքի պատճառով երթեւեկությունը կրկին կկանգնի։ 21-րդ դարում Երեւանի փողոցների լուսաֆորների աշխատանքը ավտոմատ չի կառավարվում, ինչը ժամանակակից չափանիշներով արդեն միջնադար է՝ Երեւանում չկա այսպես կոչված «կանաչ միջանցք», երբ սահմանված արագությամբ ընթացող մեքենան ոչ մի տեղ չի հանդիպում լուսաֆորի կարմիր լույսին։ Պատճառների թվարկումը կարելի է անվերջ շարունակել։ Բայց այս իրավիճակի հավաքական պատճառը քաղաքի տգետ կառավարումն է ընդհանուր առմամբ։ Կարծիք կար, թե քաղաքում մի քանի էստակադաներ ու թունելներ կառուցելով վիճակը կշտկվի։ Դրանք, սակայն, ոչ մի ազդեցություն չունեցան։ Պարզապես՝ մի հանգույցում ավանդաբար տեղի ունեցող խցանումները տեղափոխվեցին ուրիշ տեղ։ Օրինակ՝ «Ռոսիա» կինոթատրոնի մոտ նախկինում գրանցվող խցանումները նույն ծավալով ներկայումս տեղի են ունենում կրկեսի մոտ։ Ու մինչեւ քաղաքի կառավարումը չիրականացնեն գիտակ, նման խնդիրներին տեղյակ մարդիկ, Երեւանը շարունակելու է մնալ խցանված ու աղմկոտ։
Հայկ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
