Ըստ Ռուբեն Բաբայանի՝ ուսանողության մի մասը
ուսանողական նստարանից սկսում է կուսակցական կարիերա անել
Նոյեմբերի 17-ը Ուսանողների միջազգային օրն է, որը նշվում է ամբողջ աշխարհում: Տոն, որի առիթով բազմաթիվ բարեմաղթանքներ հնչեցին բարձրաստիճան պաշտոնյաների, նաեւ ԿԳ նախարարի կողմից, հայ ուսանողներին մաղթելով հաջողություններ: ԿԳ նախարարն իր շնորհավորական խոսքում նշել է, թե աշխարհի բոլոր պետություններում ուսանողներն ակտիվ ներգրավված են ներքին եւ արտաքին հիմնախնդիրների լուծմանը միտված գործընթացներում: Ըստ նրա՝ «մրցունակ գիտելիքներով հարուստ ուսանողությունը կարող ուժ է յուրաքանչյուր պետության զարգացման գործընթացում՝ միաժամանակ լինելով պետության հզորության եւ առաջընթացի գրավականը: Հայ ուսանողությունը նույնպես քայլում է մեր երկրի հասարակական կյանքի բոլոր զարգացումներին համընթաց, դրանց ակտիվ մասնակիցն ու իրականացնողն է…»:
«Առավոտի» հետ զրույցում որպես երիտասարդների, ուսանողների հետ շատ գործ ունեցող մարդ՝ Հովհաննես Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի տնօրեն Ռուբեն Բաբայանը պատասխանելով հարցին՝ արդյոք տոնը Հայաստանում «տեղավորվո՞ւմ» է միջազգային ստանդարտների մեջ, ասաց, որ մեր իրավունքն է այն նշելը, մեր կարգը եւ ցանկությունը: Եթե ուզում ենք համապատասխանել այն չափանիշներին, ձգտումներին, որ այսօր ունի ուսանողությունը, ապա, իհարկե, եւ կնշենք, եւ կուրախանանք, նաեւ կմտնենք ընդհանուր ուսանողական համակարգի մեջ: «Ի վերջո, այն բոլոր համաձայնագրերը, որ կնքված են, միգուցե եւ ոչ այնքան էլ գիտակցված, նկատի ունեմ Բոլոնյան համաձայնագիրը եւ այլն, սա բերում է նրան, որ մենք մի ընտանիք ենք դառնում:
Ամենակարեւորն այն է, որ մեր ուսանողները զբաղվեն իրենց իրավունքների պաշտպանությամբ՝ կրթություն ստանալու վերաբերյալ: Որովհետեւ, ցավոք, մեզ մոտ վերականգնվել է սովետական ամենավատ ավանդույթը, երբ ուսանողության մի մասը դեռ ուսանողական նստարանից է սկսում անել կուսակցական կարիերա եւ հասկանում, որ կյանքում առաջընթաց կունենա ոչ թե շնորհիվ իր գիտելիքների, աշխատասիրության, ուրախությունների, այլ կուսակցական տարբեր օղակներում ներգրավվելու միջոցով: Սա շատ վատ է, ամենաբացասականը, որը մենք բերել ենք մեզ հետ նախկինից ու ամրապնդել: Իսկ այն, որ իմ ամենալավ հուշերը կապված են երիտասարդության, ուսանողության հետ՝ դա միանշանակ է: Բայց մեր ինստիտուտում էլ, զգում եմ, օրեցօր փոխվում է իրավիճակը, այսինքն՝ ուսանողները մուծած գումարի փոխարեն պահանջում են գիտելիք, իսկ երկար տարիներ այդպես չէր: Շփվում էինք հետեւյալ ձեւի հետ, վճարում էին՝ չպահանջելով ապրանք, ինչպես որ պետք է լիներ առեւտրի մեջ, իսկ այժմ իրավիճակը փոխվել է, մարդիկ ճիշտ են հաշվարկում ու գումարի դիմաց պահանջում են գիտելիք, ինչն էլ ձգում է դասախոսական անձնակազմին: Եվ դա լավ է, դասախոսը պետք է հասկանա, որ անկախ նրանից՝ այդ գումարը վճարում է ուսանողը, թե պետությունը, նա պետք է տա գիտելիքներ: Գիտելիք տալը շատ կարեւոր է, դասախոսը պետք է հասկանա, որ իրավական հարաբերությունների մեջ է մտնում ուսանողի հետ: Գիտելիքն էլ առաջին հերթին պետք է ունենալ, որպեսզի կարողանալ մատուցել ուսանողին, որովհետեւ եթե չունես, չես կարող տալ, իսկ ուսանողը այդ օրը հետ կմնա կյանքից. չէ՞ որ ուսանողը առաջադեմ է դառնում շնորհիվ իր դասախոսական կազմի»:
Կարդացեք նաև
Հաջորդ հարցին էլ՝ ձեր ժամանակվա ուսանո՞ղն էր ավելի անհոգ, թե՞ ներկայիս ուսանողները, Ռուբեն Բաբայանը հետեւյալ կերպ պատասխանեց. «Մեր ժամանակ ավելի անհոգ էին ուսանողները, բայց ես դա դրական չեմ համարում: Ուսանողը չպետք է անհոգ լինի, նա պիտի զբաղվի, տառապի իր գիտելիքների, երկրին վերաբերող այլ հարցերով, պետք է հասարակական ակտիվություն ցուցաբերի, սակայն առանց կուսակցականացվելու: Պետք է հասկանալ, որ տարբեր երեւույթներ են կուսակցականացվելն ու հասարակական ակտիվություն ցուցաբերելը. կուսակցականացվելը բերում է մեծ սահմանափակումների, քանի որ այն, ինչ չի համապատասխանում տվյալ կուսակցության կամ նրա լիդերի շահերին, դա դուրս է մնում քո ուշադրության ոլորտից, իսկ հասարակական ակտիվության ժամանակ ոչ մի հարց դուրս չի մնա, քանի որ շղթայված չես կուսակցական պարտավորություններով: Ընդհանրապես՝ ուսանողությունը պետք է լինի հասարակական առումով շատ ակտիվ»:
ԵՎԱ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
18.11.2014
