Հայաստանից արտահանման ծավալների ավելացման մասին խոսելիս, բազմաթիվ խոչընդոտներ են հիշատակվում` երկաթուղային ճանապարհների բացակայություն եւ թանկ փոխադրում, Վերին Լարսում պարբերաբար առաջացող խնդիրներ, հայկական ապրանքների սերտիֆիկացման եւ ստանդարտացման խնդիրներ, որակական չափանիշներ, արդյունավետ մարկետինգի եւ գովազդի պակաս եւ այլն: Այս ամենի մասին խոսում են թե՛ պետական պաշտոնյաները, թե՛ իրենքՙ տնտեսվարողները: Սակայն հազվադեպ է խոսվում մի խնդիր մասին, որը որպես հիմնական են նշում այն կազմակերպությունները միայն, որոնք ցանկանում են Հայաստանից ապրանք արտահանել այս կամ այն երկիր: Դա պահանջվող ապրանքի քանակի բացակայությունն է:
Տարբեր երկրների գործարար համաժողովների ժամանակ հաճախ են լինում դեպքեր, երբ հայկական ապրանքները սեփական երկիր ներմուծելու ցանկություն ունեցող արտասահմանյան ընկերությունները բախվում են մեծ քանակների բացակայությանը: Խոսքը հիմնականում սննդամթերքի մասին է` գյուղմթերքներ եւ դրանցից վերամշակված սննդամթերք: Օրինակ, որեւէ ընկերություն ցանկանում է օրական մի քանի տոննա հայկական խնձոր գնել իրենց երկրում իրացնելու համար: Եվ ի՞նչ: Պարզվում է, որ մենք պահանջվող քանակին անգամ մոտեցող քանակի խնձոր չունենք: Այդպիսով, գործարքը չի կայանում, արտահանումն էլ չի ավելանում: Ակնառու օրինակն այս պահին բոլորիս աչքի առաջ է` Արեւմուտքի արգելքներին ի պատասխան Ռուսաստանի կիրառած` ԱՄՆ-ից եւ ԵՄ-ից սննդամթերքի ներմուծման արգելքի պարագայում, երբ ռուսական շուկայում այդ ապրանքների 12 մլրդ դոլարի տեղ է բացվել, մեր արտահանումը վերջին մեկ-երկու ամսում էական փոփոխություն չի կրել:
«Ազգ»
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք «Ազգի» այս շաբաթվա համարում:
