Եվրասիական տնտեսական միությանը միանալուց հետո գլխավոր հարցը, որ հուզում է հասարակությանը, նոր ինտեգրացիոն միավորման կազմում Հայաստանի հայտնվելու հետեւանքով Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությանը սպասող հետագա ճակատագիրն է։
Ընդ որում՝ նախքան անդամակցության փաստաթղթերի ստորագրումը մեր քաղաքագետներն իրավացիորեն մատնանշում էին, որ՝
ա) Ղարաբաղյան հակամարտության պատճառով Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի անդամակցության խնդիրը նախ եւ առաջ անվտանգության ապահովման հարց է,
բ) Ադրբեջանն ամեն ինչ անում եւ անելու է Հայաստանի անդամակցությունը կասեցնելու համար՝ Ղազախստանի նախագահ Ն.Նազարբաեւի, ապաեւ Բելառուսի նախագահ Ա. Լուկաշենկոյի միջոցով օգտագործելով Ղարաբաղի հարցը։
Սակայն այժմ՝ հոկտեմբերի 10-ից հետո, ոմանք նշում են ճիշտ հակառակը՝
Կարդացեք նաև
ա) Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի անդամակցումով Ղարաբաղը դրվեց Ն. Նազարբաեւի գծած մաքսային սահմաններից դուրս, այսինքն՝ «դարձավ» անորոշ կարգավիճակ ունեցող տարածք,
բ) առաջիկայում Ադրբեջանն ամեն ինչ անելու է ԵՏՄ-ին անդամակցելու միջոցով Հայաստանի կողմից «լքված» Ղարաբաղը վերադարձնելու համար։
Ի՞նչ շահեցինք Ղարաբաղի հարցում՝ միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններով անդամակցելով ԵՏՄ-ին, եւ ի՞նչ կորցրինք այդ ամենի հետեւանքով, եթե Ռուսաստան-Ադրբեջան սիրախաղի ծավալումն իսկապես որ ակնհայտ է ու անվիճելի, իսկ Ղարաբաղի կարգավիճակը իրականում վիճելի էր ե՛ւ մինչեւ հոկտեմբերի 10-ը, ե՛ւ դրանից հետո։
Այստեղ արդեն մեր քաղաքական միտքը տարանջատվում է ըստ արտաքին-քաղաքական կողմնորոշումների. արեւմտամետները զբաղվում են Ղարաբաղի «մոտալուտ վաճառքի» մասին կանխագուշակումներով, իսկ ռուսամետները՝ ղարաբաղա-հայաստանյան սահմանագծին մաքսատան ստեղծման հեռանկարը համարում են պարզ ձեւականություն՝ դրա փոխարեն կարեւորելով Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների ֆորմատի պահպանումը։
Վարդան ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայոց աշխարհ» թերթի այսօրվա համարում
