Վերջերս զրուցակիցներիցս մեկը իրավացիորեն, ինձ թվում է, նկատեց, որ միջազգային «մենեջմենթ» բառը պետք չէ թարգմանել որպես «կառավարում»: Ընդհանրապես պետք չէ թարգմանել, քանի չի գտնվել ճշգրիտ բառը: Իսկ ինչու է management-ը դարձել governance` դա էլ, հավանաբար, պատահական չէ, մեր հոգեբանության դրսեւորումն է:
Մենեջմենթում շատ հնարավոր է այնպիսի իրավիճակ, երբ մենեջերը չի ասում՝ «գյադեք, էս կողմ, գյադեք, էն կողմ», այլ ասում է` «դուք այստեղ հավաքվել եք՝ ինձնից խելացի եւ ինձնից հմուտ մարդիկ, խնդրում եմ ինձ հուշել ահա այս խնդրի լուծումը»: Կառավարման մեջ նման իրավիճակը քիչ հավանական է: Համենայնդեպս՝ Հայաստանում: Նույն տրամաբանությամբ մենք settings-ին (օրինակ՝ համակարգչում) ասում ենք «կարգավորումներ», որը նույնպես «ավտորիտար» բովանդակություն ունի, իսկ administation-ին` իշխանություն:
Իշխելու, կառավարելու եւ կարգավորելու, հավանաբար, Սովետից եկող սովորությունը մշտապես խանգարել է անկախ Հայաստանի բոլոր իշխանություններին կիրառել մենեջմենթի տարրեր եւ գնալ ռացիոնալ ճանապարհով: Որպես հետեւանք, ադմինիստրացիայի հարաբերությունները իր ընդդիմախոսների հետ մշտապես անառողջ էին: Ընդդիմությունը միշտ շտապում է արտահերթ ընտրություններով գալ իշխանության՝ «երկրի կործանման» պատրվակով: Իշխանությունը մշտապես խուճապի մեջ է (նույնիսկ այն դեպքում, երբ ցուցադրում է «միակ տղամարդու» մկանները): «Վայ, մեր աթոռները մեզնից ուզում են խլել», եւ այդ «համաշխարհային ողբերգությունը» կանխելու ջանքերի մեջ ոչինչ չի ուզում լսել:
Արդյունքում, օրինակ, խորհրդարանում փոքրամասնության ոչ մի առաջարկ չի անցնում՝ «բա մենք էլ ո՞ր օրվա իշխող-կառավարողն ենք, որ սրանց լսենք»: «Չէ, մենք, իհարկե, բաց ենք երկխոսության եւ երկրի զարգացմանը նպաստող բոլոր բանական առաջարկների համար, բայց սրանք բանական առաջարներ չեն անում, սրանք ուզում են գան՝ մեր աթոռներին նստեն»:
Ճիշտ նույն տրամաբանությամբ՝ ընդդիմությունը երբեք չի համաձայնում իշխանության որեւէ օրինագծի հետ, եթե նույնիսկ վստահ է, որ այն օգտակար է պետության համար: «Բա ո՞նց ասենք, որ էս իշխող-կառավարիչները ճիշտ բան են անում: Բա դրանից հետո ո՞նց ասենք, որ նրանք երկիրը կործանում են»:
Կարդացեք նաև
Մեր մեջ ինչ-որ բան պետք է «չխկա»՝ հասկանալու համար, որ մենք գործ ունենք ոչ թե թագավորների, վեզիրների, իշխանների եւ մյուս կողմից՝ «արդարությունը հաստատող» ժողովրդական հերոսների, այլ սովորական մահկանացուների հետ, որոնք ինչ-որ մի պահի ինչ-որ գործառույթ են կատարում: Եթե այդքան բանը մենք գիտակցեն, ապա նրանք, ովքեր իրենց թագավորներ եւ ժողովրդական հերոսներ են երեւակայում, նույնպես գուցե վերանայեն իրենց վարքագիծը:
ԱՐԱՄ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
administation-ը սովորաբար գրագետ թարգմանվում է՜- վարչարարություն:
Մեկ է ձիու հետ վազող էշին ինչքան էլ ծափահարես մրցույթում հաղթելու համար, միևույնն է գոմում սպասելու է մի ջորի և այն էլ լավագույն դեպքում:
Արամն e-mail-ը կփոխանցի՞ (դե, դա էլ չի հրապարակվի):
Իմ mail-ը կա կայքում` [email protected]
Ահա թե ուր ենք գնում՝
https://youtu.be/tVPKC-Ml7V0