Մերուժանի «Ցավի ընդերքից» բանաստեղծությունների նոր ժողովածուն, ինչպես հեղինակն է առաջաբանում գրել, նվիրվել է այն որդեկորույս մայրերին, որբեւայրի կանանց ու երեխաներին, որոնց հարազատներն իրենց արյունը հեղեղեցին Արցախյան պատերազմի զոհասեղանին:
Գրքում տեղ են գտել սոնետները՝ «Արեգակին», «Խոհականը», «Վերջալույսի», «Ձորամիջյան գիշեր» բալլադը, բանաստեղծությունները:
«Ամռան թեւերին թեթեւ երգում է հովն Արարատյան, թթենու կանաչ ստվերն էր խաղում իմ տան կտուրին». սա պատերազմից առաջ վիճակն էր:
Ինչ է պատերազմը, որն է հայրենիքի խորհուրդը, հանուն որի մարդիկ զոհվում են:
«Քո հայրենիքը դու չես որոշում, քանզի ծնվում ես քո կամքից անկախ, Ուստի՝ խոնարհվիր երկրի դրոշին, եւ հաղթանակներ զինվորին ցանկա», գրում է բանաստեղծը:
Պատերազմի դեմքը, սակայն, ավերիչ է, եւ իր բանաստեղծություններից մեկում Մերուժանը կոչ է անում ապրել առանց դավի, ցասումի, կյանքը մահվան քարավանի չվերածելով. «Լռությունը երազներ է հավաքում», «Այսպես մայրամուտին քո կարոտն է մեռնում», «Պատերազմից հետո վերքեր, վերքեր, գանգեր, գանգեր»:
Կարդացեք նաև
Սեփ. լր.
«Առավոտ» օրաթերթ
07.10.2014
