Մարդու իրավունքների 1-ին պաշտպան Լարիսա Ալավերդյանի կարծիքով, Հայաստանը, որն արդեն 14 տարի ԵԽԽՎ-ի անդամ պետություն է, պետք է ունենար իր համակիրներն ու դաշնակիցները:
«Արժե մեկ-մեկ հիշեցնել, որ Հայաստանի պատվիրակությունը պետք է լիներ ավելի փորձառու, ունենայինք մեր համակիրները, դաշնակիցները»,- այսօր «Փաստարկ» ակումբում ասաց տիկին Ալավերդյանը:
Նրա խոսքով, հայկական պատվիրակության դիվանագիտական միտքը եւ ուժերն աշխատում են հատվածային. «Այն ժամանակ են արձագանքում, երբ հարցը վերաբերում է բուն Արցախին կամ Հայաստանին, այնինչ գնահատվում է այն պատվիրակությունը, որն, ընդհանուր առմամբ, երևելի դեր է խաղում մեր տարածաշրջանին վերաբերող ու ընդհանրապես կարեւոր հարցերի արձագանքման ժամանակ»:
Նրա գնահատմամբ, հայկական պատվիրակության նախաձեռնողականությամբ աչքի չընկնելը պատվիրակության թերությունն է. «Միայն զայրանում ենք, զարմանում, թե ինչպիսի անբարոյական կեցվածք ունեն ԵԽԽՎ պատվիրակների մեծ մասը: ԵԽԽՎ-ն տարիներ շարունակ հստակ ղեկավարվում է տնտեսական ու աշխարհաքաղաքական պարզ արտահայտված շահերով եւ մարդու իրավունքներ, ժողովրդավարություն գաղափարները որպես շղարշ են օգտագործում:
Կարդացեք նաև
Հայաստանի շահերը կարելի է համաձայնեցնել աշխարհաքաղաքական շահերի հետ, պետք է գտնել այն դաշնակիցներին, որոնք իրապես կտեսնեն, որ Հայաստանը անճար վիճակում չէ եւ չտեսնեն՝ Հայաստանն իր դեմքով կրկին հանդես չեկավ: Որովհետեւ Հայաստանը կամ հլու հնազանդ կամ ռուսական քաղաքականությանը հետեւող դեմքով է հանդես գալիս»:
Նրա խոսքով Մաքսային միությանը կամ եվրասիական միությանը անդամակցելը միայն Հայաստանին չէ, որ պետք է, եւ Հայաստանը պետք է կարողանա իր պետք լինելն օգտագործել. «Այնպես չէ, որ միայն մեզ է պետք այդ միությունների անդամակցությունը, մենք էլ ենք պետք, բայց չենք կարողանում մեր պետք լինելը օգտագործել: Եթե չենք կարողանում օգտագործել մեր առանձնահատուկ դերակատարությունը, մշտապես հայտնվելու ենք ոչ շահեկան վիճակում»:
Անդրադառնալով ԵԽԽՎ-ում շրջանառության մեջ դրված «Բռնության սրացումը ԼՂՀ-ում եւ Ադրբեջանի այլ օկուպացված տարածքներում» անվանմամբ զեկույցին՝տիկին Ալավերդյանն ասաց այն եվրոպական ճգնաժամի մասին է խոսում. «Մինչեւ հիմա Ադրբեջանն էր քննադատվում, երկրի ներսում բռնությունների ալիքի համար ու փոխարենը խոսել Ադրբեջանի բռնությունների մասին, խոսվում է Ղարաբաղի մասին: Այդ զեկույցը ծանրակշիռ փաստարկ է, որ ասենք, որ Ղարաբաղում չկան լուրջ հետազոտություններ, ինչպես եք ասում, որ բռնության սրացում կա»:
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ
