Հիվանդ էի: Եվ մեր տնեցիները շտապօգնություն կանչեցին, որ հիվանդանոց գնամ: Այսինքն՝ հիվանդանոց չէի գնում, ինձ պարզապես տանում էին: Պատգարակով իջեցրին մեր տան երկրորդ հարկից եւ տեղավորեցին մեքենայում: Հետո ինձ պատգարակին ամուր կապկպեցին բժշկական նպատակային պարաններով, որպեսզի մեքենայի ցնցումներից հանկարծ պատգարակից չընկնեմ:
Սկզբում լուռ էի, բախտիս ներդաշնակ, սպասվելիքի հետ հաշտ՝ նման այն թռչունին, որին արծիվն արդեն որսացել եւ տանում է: Եվ նա աշխարհին անբողոք նայում է արծվի ճանկերի միջից:
Իսկ ինձ որսացել էր հիվանդությունը: Ասացի ու հիշեցի, որ Ցավի որսորդ անունով գիրք ունեմ գրած: Ինչեւէ, տարօրինակ, անսովոր խաղաղություն էր իջել վրաս: Եվ ես, որ ամբոխաշատ վայրերում, հարսանիքներում եւ մեծ քեֆի սեղանների շուրջ միշտ ներանձնանում եմ եւ մնում մենակ, երբեմն նույնիսկ չեմ էլ լսում, թե ինչ են խոսում ուրիշները, միտքս թռչում, հեռանում է ինձանից եւ ուրիշ տարածքներ է փնտրում: Այդպես նաեւ, երբ խորհրդարանի պատգամավոր էի, ամփոփվում էի իմ մեջ, չէի լսում, թե ինչ է ասում խոսնակը, այլ նայում էի մի խումբ տարաշխարհիկ պատգամավորների, թող ինձ ներեն իրենք, որոնք փուշ կերած կովի նման ավելի անտարբեր, քան ես էի, նայում էին խոսնակին եւ ոչինչ չէին հասկանում:
Արդյունքում ընդունվում էին օրենքներ, որոնք ըստ էության ժողովրդի կյանքը չէին թեթեւացնում: Օրինակ՝ բոլորովին վերջերս պարզեցի, որ Բանկերի մասին օրենքում կա հետաքրքիր մի կետ. թոշակառուն իրավունք չունի վարկ վերցնելու, այսինքն՝ արդեն լիարժեք քաղաքացի չէ: Մի տեսակ ռասիզմի պես մի բան է, մտածում էի. տարօրինակ է, չէ՞: Վարկ վերցնելու իրավունք չունես, բայց, չգիտես ինչու, քվեարկելու ժամանակ պետք ես գալիս: Եվ, ըստ էության, թոշակառուների կարիքն զգացվում է միայն ընտրությունների ժամանակ եւ թոշակ նշանակելիս:
Կարդացեք նաև
Ուրիշ ոչինչ:
Շտապօգնության մեքենան շարունակում էր իր ճանապարհը, եւ ես քաղաքն առաջին անգամ տեսնում էի այդ մեքենայի պատուհանից ու… չէի ճանաչում մեր քաղաքը, քաղաք, որի ամեն փողոցը ինձ ծանոթ էր ու սիրելի:
Բժշկուհին ջահել էր, բուժեղբայրը՝ տարիքով: Մտածեցի, թե նրա թոշակավորվելու ժամանակն էլ է մոտենում ու հարցրի՝ ներեցե՛ք, թոշակառո՞ւ եք: Պատասխանեց՝ ոչ, դեռ մի տարի էլ ունեմ: Իսկ հետո ի՞նչ եք անելու՝ հարցրի: Ասաց՝ չգիտեմ, երեւի հիվանդանոցում պահակ կաշխատեմ: Երիտասարդ բժշկուհին բռնեց ձեռքս ու ծիծաղեց: Ինքը դեռ շատ ջահել էր եւ գեղեցիկ:
Ինչպես ասացի՝ ինձ տանում էին, եւ ես շտապօգնության մեքենայի պատուհանից տեսնում էի մեր քաղաքի միայն վերեւի հարկերը, հրաշալի քանդակներով գեղեցիկ քիվերը. մի բան, որ նախկինում չէի նկատել…
Չգիտեմ՝ ցա՞վս էր մեղավոր, թե՞ հիվանդանոցի երկար ճանապարհը, որ ինձ այցելեց տարօրինակության աստիճանի մի անսպասելի միտք.
Մոռացիր սերը եւ շարունակիր ապրել արդեն տերեւաթափ ծառի նման:
ՄԵՐՈՒԺԱՆ ՏԵՐ-ԳՈՒԼԱՆՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
03.10.2014
Երազ տեսա, երազում Մ. Տեր- Գուլանյանն էր` նոսր երկար մազերը ավելի երկար, ուղիղ ու չիլ սև գույնի իջնում էին մինչև ուսերը: Ինչ որ բան էր խոսում ինձ չվերաբերվող և առհասարակ ինձ հետ չէր խոսում, այլ հենց այնպես, կարծես ինքնիրեն: Հիմա չեմ հիշում թե ինչ էր խոսում, կարծես թե այն ժամանակ էլ չէի հիշում: Առավոտյան բոլորին սկսեցի պատմել երազս ,զարմացած թե ինչու եմ տեսել հատկապես այդ մարդուն, որի հետ բոլորվին շփում չունեմ: Ասում էին, որ երազ է , պատահում է: Մեծերից էլ լսել էի, որ երկար մազը երազում լավ նշան է:
Այդ տարիներն միայն ռադիո էինք լսում , ուղիղ հաղորդում էր նիստերի դահլիճից ու ներկա բացակա անելու ժամանակ հայտարարեցին , որ Մ. Տեր-Գուլանյանը գտնվում է հիվանդանոցում, որ վտանգավոր ոչինչ չկա, արդեն ապաքինվում է:
Իհարկե զարմանքից բերանս մնաց բաց:
Մի քանի օր առաջ, բոլորովին անկապ մի վայրում հանկարծ հիշեցի այդ երազը:ՈՒ հիմա կարդացի այս պատմությունը ու դարձյալ զարմանք:
Մի քիչ երկար ստացվեց, գուցեև ձանձրալի, բայց խնդրում եմ հավատաք, որ սա իրական պատմություն է: