Ամեն անգամ Ղարաբաղի հարցում մի որեւէ դիվանագիտական ձախողում արձանագրելուց հետո Հայաստանի արտաքին քաղաքականության պատասխանատուները տեղի ունեցածը շտապում են բացատրել այսպես կոչված «խավիարային դիվանագիտությամբ»։ Իբր՝ ադրբեջանցիները փողով գնում են եվրոպացի քաղաքական գործիչներին, ովքեր էլ Իլհամ Ալիեւի պատվերով կայացնում են հակահայ որոշումներ։
Որ Ադրբեջանի «խավիարային դիվանագիտությունը» իրականում գոյություն ունի, դրանում կասկածելու հարկ, իհարկե, չկա։ Բայց որքանով այն օգտակար է Ադրբեջանին, նույնքան էլ կարծես սկսել է օգտակար լինել հայաստանցի պաշտոնյաներին ու դիվանագետներին, որովհետեւ ի դեմս «խավիարային դիվանագիտության»՝ նրանք ունեն մշտական արդարացում։ Ու այս արդարացումը խանգարում է ոչ միայն ի հայտ բերել հայկական դիվանագիտության բացերն ու վատ աշխատող օղակները, այլեւ քողարկում է մեր արտաքին քաղաքականության ռազմավարական բացերը։
Բայց եթե նույնիսկ խնդիրը դիտարկենք «խավիարի» տեսակետից, կրկին բազմաթիվ հարցեր են առաջանում, որովհետեւ ասել, որ Ադրբեջանը փող ունի ու աջուձախ գնում է բոլորին՝ նշանակում է՝ ոչինչ չասել։ Իսկ ինչո՞ւ Հայաստանը փող չունի, որովհետեւ նա՞վթ չունի։ Նավթ չունենք, մոլիբդեն ունենք, պղինձ ունենք, ոսկի ունենք, Սփյուռք ունենք։ էդ ինչպե՞ս է, որ տասնյակ օլիգարխներ ու պետական պաշտոնյաներ այդ ամենի վրա բառացիորեն միլիարդներ են աշխատել, իսկ «խավիարային դիվանագիտությանը» հակադրվելու գումարներ պետությունը չունի։
Իսկ ընդհանրապես այնպիսի փաստաթղթերը, ինչպիսին, օրինակ, «Լեռնային Ղարաբաղում եւ Ադրբեջանի մյուս օկուպացված տարածքներում բռնությունների ահագնացումը» վերնագրով զեկույց պատրաստելու մասին ԵԽԽՎ-ի որոշումն է, չեն կարող ընդունվել միայն «խավիարային» գործոնների պատճառով։ Դա էլ իր ազդեցությունը կունենա, բայց այդ ազդեցությունը որոշիչ լինել չի կարող:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
