Սերժ Սարգսյանը արձանագրությունները ԱԺ օրակարգից ետ կանչելու հնարավորության մասին հայտարարությունը զուգորդել է հայրենասիրական հայտարարություններով։ Բայց հասկանալի է, որ այդպիսով նա ճանաչում է իր պարտությունը ֆուտբոլային դիվանագիտության հարցում։
Հայոց ցեղասպանության 100-ամյա տարելիցի նախաշեմին Հայաստանը կարծես ստիպված է հայ-թուրքական արձանագրություններն, ըստ էության, անվավեր անել, որովհետեւ դրանք դարձել են մի քար Ցեղասպանության միջազգային ճանաչման ճանապարհին։ Բավական է նշել, որ արձանագրությունների ստորագրումից 2009 թվականից ի վեր, Հայոց ցեղասպանությունը ճանաչել է աշխարհի ընդամենը մեկ պետություն՝ Շվեդիան, այն էլ ամերիկացիների խնդրանքով, Սերժ Սարգսյանին փրկելու համար Ցեղասպանության ուրացման մեղադրանքներից։ Շվեդիայի ճանաչումը, սակայն, քիչ բան տվեց ուրացման մեղադրանքը հանելու իմաստով, որովհետեւ հայ-թուրքական արձանագրությունների ստորագրումից առաջ ամեն տարի առնվազն մեկ երկիր ճանաչում էր Հայոց ցեղասպանությունը, ստորագրմանը նախորդած հինգ տարվա ընթացքում՝ միայն մի երկիր։
Հարց է ծագում, ինչո՞վ էին արձանագրությունները խանգարում Ցեղասպանության միջազգային ճանաչմանը։ Ցեղասպանությունը ճանաչելու մտադրություն ունեցող յուրաքանչյուր երկրի թուրքերը պարզապես մատնացույց են անում արձանագրությունները՝ ասելով, որ մենք հայերի հետ գտնվում ենք երկխոսության մեջ, այդ թվում 1915 թվականի դեպքերի մասով, այնպես որ՝ Ցեղասպանության ճանաչումը կարող է վիժեցնել երկխոսության այս գործընթացը։
ՀՀ գործող իշխանությունները որքան էլ ժխտեն, հասկանում են այս իրողությունը, եւ Սերժ Սարգսյանը արդեն երկար ժամանակ արձանագրությունները խորհրդարանից ետ կանչելու առիթ է փնտրում։
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հայկական ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
