ԵՊՀ Աստվածաբանության ֆակուլտետի լսարաններից երեքն այսուհետև կկոչվեն գերմանացի հասարակական գործիչ, հոգևորական Յոհաննես Լեփսիուսի, գերմանացի գիտնական, աստվածաբան Հերման Գոլցի և մեծ հայագետ Գարեգին Ա Հովսեփյանց կաթողիկոսի անունով:
«ԵՊՀ գիտխորհրդի նիստերի դահլիճում երեկ մեկնարկած «Հայ-գերմանական բարեկամություն՝ ավելի քան 100 տարի» խորագրով գիտաժողովի շրջանակներում ԵՊՀ ռեկտորատը որոշեց այդ լսարաններն անվանակոչել հայ-գերմանական բարեկամության գործում մեծ ներդրում ունեցած այս նշանավոր մարդկանց անունով»,- այսօր՝ լսարանների բացման հանդիսավոր արարողության ժամանակ, ասաց ԵՊՀ պրոռեկտոր Ռուբեն Մարկոսյանը:
«Յոհաննես Լեփսիուսի կողմից հիմնադրված Հայ-գերմանական ընկերության 100-ամյակին և ԵՊՀ պատվավոր դոկտոր, պրոֆեսոր Հերման Գոլցի հիշատակին նվիրված այս գիտաժողովը շատերիս համար առիթ էր վերընթերցելու նրանց մասին եղած գրականությունը և հասկանալու, որ շատ դժվար է մեկ-երկու նախադասությամբ ներկայացնել այն հսկայական աշխատանքը, որ իրականացրել են շատ հայագետներ և, մասնավորապես, պրոֆեսոր Գոլցը»,- հավելեց պարոն Մարկոսյանը՝ հատուկ շնորհակալություն հայտնելով Հ. Գոլցի ընտանիքի անդամներին, որոնք նույնպես ներկա էին միջոցառմանը:
Aravot.am-ը Հ. Գոլցի կնոջից՝ Զիգրիդ Գոլցից հետաքրքրվեց՝ արդյոք ի՞նչ է զգում, երբ մտածում է, որ օտար երկրի Մայր բուհի լսարաններից մեկն այսուհետև իր ամուսնու անվամբ է կոչվելու:
Կարդացեք նաև
Տիկին Գոլցը, կարծես թե, մի փոքր վիրավորվեց «օտար» բառից. «Հայաստանը մեզ համար օտար երկիր չէ,- ասաց նա,- մենք այնքան շատ ենք եղել այստեղ, որ Հայաստանը հարազատ ու սրտամոտ է ինձ ու երեխաներիս համար: Մեզ շատ է հետաքրքրում Հայաստանի պատմությունը, նրա ժողովրդի ճակատագիրը: Դա, երևի, ամուսնուցս է փոխանցվել: Երբ հայտնաբերվեց երկար տարիներ Հայկական հարցով զբաղված Յ. Լեփսիուսի արխիվը, որը վկայում էր Արևմտյան Հայաստանում և Օսմանյան կայսրության հայաբնակ վայրերում Առաջին աշխարհամարտի ժամանակ կատարված Հայոց ցեղասպանության մասին, այն պետք է ինչ-որ կերպ պահվեր, որ կառավարությունը չիմանար դրա մասին, թե չէ կվերցներ այն ամենը, ինչ մնացել էր Լեփսիուսից: Եվ իմ ամուսինն անդադար փնտրում էր այդ արխիվը, որովհետև նրա համար դա շատ կարևոր էր ու նաև կարևոր էր, որ հենց ինքը գտնի և ոչ թե կառավարությունը կամ մեկ այլ ոք: Այդ արխիվում ոչ միայն պատմական փաստաթղթեր էին, այլև Լեփսիուսը գրանցել էր բոլոր այն մարդկանց անունները, որոնք կորել էին Եղեռնի ժամանակ: Այդ ցուցակը կա, և Գոլցը երեք հատորով այն վերջում հրատարակեց: Իմ ամուսնու համար շատ կարևոր էր, որ Եղեռնը, որպես ցեղասպանություն ընդունվեր, և դրա համար նա տարբեր կուսակցությունների հետ թաքուն հանդիպումներ էր ունենում ու այդ հարցը բարձրացնում: Նա աշխարհի գրեթե բոլոր ծայրերում եղել է ու Հայկական հարցը միշտ է բարձրացրել: Դրա համար էլ այս միջոցառումը՝ նրա անվամբ լսարան կոչելն ինձ համար շատ հուզիչ մի բան է»:
Սիրանուշ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
