«Ոմանք իրենց կարճ հաշվարկներով այսօր փորձում են ՀՀ ոստիկանապետի դեմ պայքար սկսել»,-Aravot.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանի` թեժ աշնան կողմնակիցներին «սառը ցնցուղ» խոստանալու հայտարարությանը, այսպիսի կարծիք հայտնեց ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Կարեն Ավագյանը։
Հիշեցնենք, որ գեներալ-լեյտենանտ Վլադիմիր Գասպարյանն այսպիսի հայտարարություն էր արել «Արզնի» օդանավակայանի տարածքում ոստիկանության զորքերի զորավարժությունից հետո՝ լրագրողների հետ կայացած ճեպազրույցի ընթացքում:
Ոստիկանապետի հայտարարությունը ընդդիմադիր ուժերի կողմից տարբեր կերպ գնահատվեց:
Կարեն Ավագյանի տպավորությամբ`որոշ մարդիկ հավանաբար անհանգստացել են Վլադիմիր Գասպարյանի այն մտքից, թե Աստված չանի՝ սեփական փառասիրության, հարստության կամ ռևանշիզմի համար որևիցե մեկը ուզենա երկրի ճակատագրի հետ խաղալ: Այնուհետև պատգամավորը պարզաբանեց. «Չակերտավոր սառը ցնցուղն էլ վերաբերում է օրինազանցներին ու երկրի ճակատագրի հետ խաղալ փորձողներին։ Որոշ գործիչներ հավանաբար անհանգստացել են, որ իրենց հետ սկսել են օրենքի տառով խոսել, ու չգիտես ինչու՝ հիշել են ուլտիմատումի ժանրը»:
Կարեն Ավագյանը հորդորում է «ուլտիմատումների լեզվով չխոսել» ու հիշեցնում. «Վերջնագրերի լեզուն քաղաքականության մեջ ընդունված չէ, ուստի ճիշտ կլինի քաղաքական գործունեության ընթացքում ուլտիմատումներով չխոսել։ Իսկ սառը ցնցուղը, անկախ սեզոնից, իրոք, շատ հարմար տարբերակ է ցանկացած պարագայում սթափվելու համար»:
Կարդացեք նաև
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
Նախապես ասեմ, որ ես դեմ եմ իշխանափոխության նպատակով կազմակերպվող ցանկացած միտինգի՝ դրա համար կան ընտրություններ:
Հավանաբար պարոն Ավագյանը չի տեսնում, կամ չի ուզում տեսնել ոստիկանության համակարգում կատարվող իրողությունը, կապված կոռուպցիայի, կադրային անօրինական՝ վճարովի տեղաշարժերի և այլ արատավոր երևույթների հետ: Ինչ վերաբերվում է երկրի ճակատագիրը որոշողներին, ապա դա հաստատ ոստիկանապետը չէ, այլ ժողովուրդը, կամ գոնե նախագահը, իսկ որստիկանապետը պետք է ոչ թե քաղաքական հայտարարություններ անի ու մատ թափ տա, այլ իր համակարգով զբաղվի: Բացի դրանից ոստիկանապետի մոտ էլ չեն պակասում փառասիրությունն ու հարստությունը:
Այստեղ հավանաբար էականը ոչ թե այն է, թե ինչ է ասվել, այլ այն, թե այդ միտքն արտահայտողն ուներ արդյոք այդ բարոյական իրավունքը թե ոչ: