Զարմացնում է, որ մեզանում ոմանք գտնում են, թե «ավելի լավ է Ադրբեջանը ռուսական զենք ունենա, քան ամերիկյան կամ եվրոպական»։ Ի՞նչ տարբերություն, երկու դեպքում էլ այդ զենք-զինամթերքը գնվում է մեր դեմ օգտագործելու համար։ «52»-ն «ապարանջան» չէ, Իլհամ Ալիեւը դրանով հետաքրքրված չէ հանուն Մեհրիբանի քմահաճույքների։
Իսկ մտածել, որ Ռուսաստանը «թույլ չի տա» այն օգտագործել Արցախի եւ Հայաստանի դեմ հավանական պատերազմում, պարզապես մանկամտություն է։
Ինչպես որ «նաիվությունից» անդին է, երբ ոմանք շարունակում են «ուղեղներ լվանալ»՝ պնդելով, որ Ռուսաստանն է «Հայաստանի անվտանգության երաշխավորը»։ Ինչպե՞ս։ Ադրբեջանին զենք վաճառելն ու վերջին «էստի համեցեքը» մի կողմ թողած, որքան որ դա հնարավոր է, մի պահ պատկերացնենք, որ «X ժամը վրա է հասել, Բաքուն պատերազմ է սկսել»։
Ինչպե՞ս է «անվտանգության երաշխավորի դերը» կատարելու Ռուսաստանը։ Ադրբեջանի թիկունքում «երկրորդ ճակա՞տ է բացելու», թե՞ «վրացական միջանցք»։ Այս հարցի պատասխանն ունե՞ն մարդիկ, որ, ի հակակշիռ Հայաստանի եւ Արցախի պաշտպանական գերատեսչությունների, որ արդարացիորեն մեր անվտանգության միակ երաշխավոր անվանում են Հայկական զինուժը, շարունակում են այստեղ-այնտեղ խոսել հուլիս-օգոստոս լարվածության թուլացման մեջ Ռուսաստանի «բացառիկ դերակատարության» մասին։ Դրանից, անկեղծ ասած, «վատ հոտ է փչում»:
Վահրամ ԱԹԱՆԵՍՅԱՆ
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում
