Սեփական փորձից
Ակնարկս թերեւս շատ չինովնիկներին զարմանալի թվա, բայց նյութս ցածր օղակներում (դասակ, վաշտ ) ծառայող սպայական կազմի սոցիալական վիճակի մասին է: Երբ սպան ավարտում է բուհը եւ նշանակվում է ծառայության, նույնիսկ պատկերացում չի ունենում, թե ի՞նչ է սպասվում իրեն զորքերում: Ներկայանալով զորամաս՝ նա հանդիպում է բազում խնդիրների, առաջին հերթին՝ սոցիալական: Վարձակալած բնակարանի վարձի փոխհատուցման գումար ստանալու համար անհրաժեշտ փաստաթղթերն ու քաշքշուկը այնքան շատ են, որ շատերը չեն էլ դիմում այն ստանալու եւ վճարում են իրենց գրպանից՝ ժամանակ չգտնելով ծառայությունից թեկուզ մեկ ժամ բացակայելու այդ պատրվակով: Դրան զուգահեռ՝ կոմունալ վճարումները, որոնք բնակվարձի հետ միասին կազմում են սպայի դրամական բավարարման զգալի մասը: Ստանալով մոտ 200-250 հազար դրամ դրամական բավարարում եւ 30-40 հազար դրամ վճարելով որպես բնակվարձ, նույնքան էլ (ձմռանը՝ ավելի շատ) կոմունալ վճարումներ, սպան կանգնում է բարոյահոգեբանական վիճակի վրա ազդող բազում սոցիալական խնդիրների առաջ: Էլ չեմ ասում, որ զորամասին պատկանող տեխնիկայի շահագործման ժամանակ վառելիքի գերածախսի, վերոնշյալ տեխնիկայի վերանորոգման համար վճարում է նույն օղակի սպան՝ իր գրպանից (նմանատիպ երեւույթները շատ են):
Ստացվում է այնպես, որ աշխատավարձի զգալի մասը սպան «կորցնում» է, եւ նրան ու նրա ընտանիքին մնում է ստացածի չնչին մասը՝ հազիվ սնվելու համար, իսկ հագնվելու եւ այլ կարիքների համար մտածելն արդեն իսկ երազանք է: Մինչդեռ հայ սպան պետք է ամենաբարեկեցիկ կյանք վայելի այս՝ դեռեւս ժամանակավոր զինադադարի պայմաններում գտնվող պետության մեջ:
Ակնարկս սեփական փորձից եմ գրում, ծառայության ընթացքում ինձ բաժին հասած բազում խնդիրների մի փոքրիկ մասը ներկայացնելով միայն, հույս ունենալով, որ բանակի հրամանատարությունը լուրջ աշխատանք կտանի այսպիսի խնդիրների լուծման նպատակով եւ, որ ցածր օղակի սպայական կազմը այլեւս չի հանդիպի նման խնդիրների, ստիպված չի վարկավորվի վերոնշյալ խնդիրների պատճառով, չի դառնա վարկերին գերի:
ՆՈՐԱՅՐ ՄԻՆԱՍՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
06.09.2014
