Ժաննա Մխոյանը 20 տարի անց էլ սպասում է ամուսնու վերադարձին
Արդեն 20-րդ տարին է՝ սպասման ծանր ապրումները հանգիստ չեն տալիս Տաշիրի բնակիչ Ժաննա Մխոյանին:
26 տարեկան էր, երբ ամուսնացավ: Ընտանեկան երջանկությունը, սակայն, երկար չտեւեց: 4 տարի անց շատերի նման տիկին Ժաննայի ամուսինը եւս համալրեց հայրենիքի պաշտպանների շարքերը:
«1994 թվականն էր, իմ աղջիկը ծնվեց ապրլի 9-ին, ընդամենը 10 օրական էր, հավաքներ կային այն ժամանակ, ճանապարհներից բռնում, տանում էին զինկոմ, այնտեղից էլ տանում էին կռիվ: Նոր էինք հիվանդանոցից եկել, մի քանի օր անցավ, ու ամուսնուս տարան»,- «Առավոտի» հետ զրույցում հիշում է Ժաննա Մխոյանը:
Սկզբում կնոջը չէին հայտնել ամուսնու մահվան մասին, բայց սիրտն զգացել էր, որ ինչ-որ բան այն չէ:
«Այդ օրը ոնց որ յուրահատուկ օր լիներ, գրքերը շուռ էին գալիս, ինչ-որ բան էր կատարվում, ընկնում, տանը մարդիկ էին ելումուտ անում, զգացվում էր, որ ամուսնուս հետ ինչ-որ բան է պատահել: Ինձ չէին ասում: Հետո մամաս ասաց, որ զինկոմի կողմից տեղեկացվել է, որ Հովհաննեսը զոհվել է»,-պատմում է Ժաննան:
Ամուսնու դիակի փնտրտուքները, սակայն, արդյունք չեն տվել. հարազատները չեն ճանաչել Հովհաննեսին: Ազատամարտիկ Հովհաննես Գեւորգյանին դատարանը զոհված է ճանաչել, թեեւ նա անհայտ կորածի կարգավիճակ ունի:
«Մինչեւ էսօր ես ինքս ինձ հուսադրելով, իմ անձը մոռացած՝ արդեն նվիրվել եմ իմ երեխային: Սրտիս դուռը փակել եմ, աշխատում եմ հետ չնայել, որ չխելագարվեմ, հանուն երեխայիս, նրա ապագայի համար եմ ապրում»,- ասում է անհայտ կորած ազատամարտիկի կինը:
Ու թեեւ այսքան տարիների ընթացքում ամուսնուց ոչ մի լուր չկա, այնուամենայնիվ, Ժաննան սպասում է ամուսնու վերադարձին, համաձայն է անգամ իրեն դավաճանած լինի, միայն թե տանջանքների ենթարկված չլինի:
«Աղջիկս ասում է՝ մամ, հույսեր չկան, հույսեր մի փայփայիր, բայց ես հույս ունեմ, մտածում եմ, գոնե, եթե կենդանի է իմ ամուսինը, թող ինձ դավաճանի, թող ուրիշ ընտանիք ունենա, միայն թե հանկարծ էդ թուրք բարբարոսների տանջանքները ինքը չապրի, տանջանքների ենթարկված չլինի»,- աչքը ճանապարհին՝ ասում է տիկին Ժաննան:
ԱՆՈՒՇ ԲՈՒԼՂԱԴԱՐՅԱՆ
«Առավոտ» օրաթերթ
05.09.2014
