Երկրի պատմությունը կարելի է ուսումնասիրել բազմաթիվ հատկանիշներով, այդ թվում՝ ապրանքների եւ ծառայություններ մատուցող ընկերությունների անվանումներով կամ գովազդային կարգախոսներով, որոնք ինչ-որ իմաստով նույն դերն են խաղում՝ գրավել սպառողի ուշադրությունը, նրա մոտ դրական սպասումներ առաջացնել: Հայաստանն այս առումով տարբեր փուլեր է անցել:
1988 թվականին մի քանի տասնյակ սննդի օբյեկտներ կրում էին «Վան», «Վասպուրական», «Բիթլիս» եւ նման այլ անվանումներ, որոնք, անշուշտ, արտացոլում էին Հայաստանում սկսված ազգային զարթոնքը:
90-ականների սկզբին՝ կապիտալիզմի «կոոպերատիվ-դախլայական» փուլում, անվանումների «մասշտաբները» փոքրացան՝ տվյալ թաղում առեւտուր անելու համար անհրաժեշտություն չկար համազգային «ընդհանրացումների», ուստիեւ դրվում էին կրպակների սեփականատերերի ազգականների անունները՝ «Աննա – 3» կամ, ասենք, «Վահանչիկ-92»: 90-ականների կեսերին մի շրջան եղավ, երբ անունների մեջ սկսեց իշխել հանգստավայրերի էկզոտիկան՝ «Ռիվիերա», «Պորտոֆինո», «Մայորկա», նույնիսկ՝ «Ամիգո»: Այդպես էր, հավանաբար, նորընծա բուրժուազիան ներկայացնում շքեղ կյանքը, որին մենք բոլորս, գոնե տեսականորեն, պիտք է ձգտենք:
Բոլոր փուլերում դրված անուններն այսօր այս կամ այն չափով պահպանվել են: Բայց վերջերս ես նոր միտում եմ զգում՝ «Կրեմլյովսկայա», «Իմպերսկայա», «Կայսրության հմայքը» եւ այլն՝ համապատասխան երկգլխանի արծիվով: Դա էլ արտացոլում է մարդկանց ձգտումը՝ լինել իրենցից ավելի մեծ ինչ-որ մի կառույցի մի մաս, որն այդպես մտածողների կարծիքով՝ ապահովում է պաշտպանվածություն, հզորություն եւ որակ: Ոչինչ, այդ միտումն էլ կանցնի:
Կարդացեք նաև
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
Ձեր բազմաթիվ այսօր մտքերը նույնպես այդ «կանոնին» են ենթարկվում։ Դրանք ձեր զարգացման հետ միասին՝ անցնելու են… ես դա տեսնում եմ, դուք՝ դեռ ոչ… Ոչինչ, կսպասեմ…
Ավելի լավ է լինել վագրի պոչ, քան թե մկան ականջ: Երեվի այսպես են մտածում: