«Վանո Սիրադեղյանը, որպես գրող, ինձ հույժ անչափ դյութել է: Իմ առաջին գրախոսականը գրել եմ Սիրադեղյանի «Կիրակի» պատմվածքների ժողովածուի մասին: Այն ժամանակ շատ հավանյալ էին այդ գրախոսականները: Մի անգամ մի հավաքույթի ժամանակ նա ուշադիր նայեց ինձ ու հարցրեց՝ դու՞ ես Նարինե Դիլբարյանը: Ես էլ համեստ արժանապատվությամբ ասացի՝ այո: Ոտքից գլուխ նայեց ինձ ու ասաց՝ հեչ չէի ասի: Ես որոշեցի ինձ նայել ու ասացի՝ ինչո՞ւ, ասաց. «Ինձ թվում էր՝ մի մեծ, տարիքով, չաղ կնիկ ա գրում»: Ես սկզբից որոշեցի վիրավորվել, որովհետեւ պարզվեց, որ իմ նյութերից նա տպավորություն էր ստացել, որ ես քառասունն անց կին եմ: Չգիտեմ՝ լու՞րջ էր ասում, թե՝ ոչ, բայց հետո պնդում էր, որ լուրջ է ասել:
Հետո, երբ իմացավ, որ ես կազակ եմ, Տեր-Պետրոսյանին էլ ասեց՝ գիտե՞ս, ինքը հայ չէ, համ էլ կազակ է, համ էլ որ պարում է, ռսի պես է պարում: Չգիտեմ՝ ի՞նչ էր ուզում անել, թե ուզում էր խայթե՞լ. այն ժամանակ դաշնակներին էի շատ անդրադառնում, ու հետո, որ էլի ինձ համար վիրավորական էր, ասաց՝ ինքը «վազգենական» է, բայց ես ընդհանրապես ոչ մի «ական» չեմ եղել, ոչ մի կուսակցության անդամ չեմ դարձել»,- «Առավոտ» օրաթերթում աշխատելու տարիներն է հիշում ԵՊՀ Բանասիրության ֆակուլտետի դոցենտ, մասնագիտությամբ լեզվաբան Նարինե Դիլբարյանը:
«Առավոտի» 20-ամյակին նվիրված «Առավոտցիներ» շարքում այս անգամ խոսել ենք նրա հետ:
Հրապարակումն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ տպագիր «Առավոտի» վաղվա համարում:
Կարդացեք նաև
Հռիփսիմե ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ
Դժվար է ճիշտ մարդ մնալով շրջապատից անընդհատ համատարած համակրանք ակնկալել